„Kiedy usłyszałem o śmierci Piotra przez radio w samochodzie, pomyślałem, że to może być jakiś mój atak schizofrenii. To było tak nierealne. Dzień wcześniej uśmiechnięty, zdrowy, pełen optymizmu – i nagle pyk, nie ma Piotra.”

„Zdrowo się odżywia, regularnie ćwiczy, wysypia się i dobrze wygląda. Prowadzi bezstresowy tryb życia. I mimo to jest pełen optymizmu.”

„Gdyby relikwii Piotra nie było w Rzymie, trzeba by je było wymyślić. Zresztą niewykluczone, że tak się stało. Naukowcy nigdy nie potwierdzili jednoznacznie, że czczone w Watykanie szczątki rzeczywiście należały do apostoła. Mamy tu do czynienia z archetypem ofiary założycielskiej. Tak jak śmierć Chrystusa na krzyżu legła u podstaw Kościoła, tak ciało Piotra nadawało moc papiestwu.”

„Dzień, w którym się choć raz nie uśmiechnąłeś, to dzień bezpowrotnie stracony.”

„Jest hasło, co optymizm sieje:
„Uśmiechnij się! Jutro będzie lepiej!”
Często to brzmi jak drętwa mowa.
Po co wyszczerzać się na próżno?
Hasło inaczej czas zredagować:
„Uśmiechnij się! Jutro będzie za późno.””

„Śmierć jest mądra i sama decyduje, kiedy przypuścić atak.”

„Iosifie Wissarionowiczu, ojcze narodu! Co my bez ciebie poczniemy? [gdy umierający Stalin nagle otworzył oczy na krótko przed śmiercią, po usłyszeniu słów „Tyran nie żyje!”. ]”

„Od czasu, gdy Chrystus zwyciężył śmierć, żaden optymizm nie jest w Kościele przesadą.”

„Zaglądamy do mszału, aby się przekonać, co liturgia przygotowała na dzień dzisiejszy. Jest jeszcze 1 sierpnia, dzień świętego Piotra w okowach. Piotr skuty dwoma łańcuchami, strzeżony przez poczwórną straż, leży w ciemnościach: „A oto Anioł Pański podle stanął, a jasność ich oświeciła w mieszkaniu, a uderzywszy w bok Piotrowy obudził go mówiąc: Wstań rychło. I opadły łańcuchy z rąk jego”. A tak się stało, bo „modlitwa bez ustanku działa się od Kościoła do Boga za nim” (Dz. Ap. 12). Nasuwa się wyraźna analogia. Więc jednak, aby opadły łańcuchy, konieczny jest współudział modlitwy. To nas utwierdza w pełnieniu naszej służby.”

„Ale na drugi dzień pomyślałem, że jednak co Kraków, to Kraków! Tu nawet bezdomni kloszardzi interesują się poezją.”