„Na zagrywce Dawid Murek i cóż ten nieborak może wymyślić – chyba może strzelić i huknąć ze wszystkich sił.”

„Jak to co? Murek wszedł na zagrywkę!”

„Dawid Murek – to małe działko szybkostrzelne.”

„To jest Dawid Murek jakiego znamy, lubimy, podziwiamy.”

„Wznosi oczy do góry… no trudno powiedzieć do nieba Dawid Murek… jest zły na siebie.”

„Mówiąc między nami drodzy państwo byłoby lepiej gdyby Dawid Murek przebił tą piłkę i dał szansę Hiszpanom tak jak się daje szansę blondynce.”

„Mówisz nadzieja matką głupich?
Cóż chyba nigdy nie zmądrzeję…”

„Cóż, trzeba było uciec się do przemocy. Trzasnąłem najbliżej stojącą w twarz, drugą cisnąłem ma łóżko. Jakże żałowałem, że nie mam solidnej rózgi z wierzbowych witek! Kostuch okazał się lepszym mediatorem ode mnie. Wyszarpnął zza pasa krzywą szablę, uderzył nią w srebrny dzban, przecinając go na pół, i huknął:
– Milczeć, bo zarżnę was wszystkie, małe kurwiszony!”

„Cóż mi pozostało po tych wszystkich, których kiedyś kochałem?”

„Po cóż być chamskim, uprzejmość pozwala na wszystkie odcienie impertynencji.”