„Przed dziesięciu laty, gdy przyszła na nas zguba, wysiłek wspólnotowy tych, co jeszcze chcieli się wybić, doprowadziłyby do odbudowy (…) Szarańczę nauczono jednak niecierpliwości: nie wierzyć w przeszłość ani przyszłość. Nauczono ją wierzyć tylko w ten moment i w nim uciszać żarłoczne żądze…”

„Proszę mi wierzyć (…), jeśli chcemy przyszłości, to musimy udzielać jej kredytów.”

„Nie to jest ważne, by krytykować przeszłość, lecz aby swój własny wysiłek włożyć w lepszą przyszłość.”

„Przychodzi taki moment, gdy kobieta przestaje wierzyć w związek. Gdy do tego dojdzie, nie można już nic naprawić.”

„Kochamy wszystko, co rodzime, wierzymy w wielką przyszłość naszego narodu (…).”

„To był najbardziej dramatyczny moment mojego życia, ale mimo wszystko wiedziałem, że mi wierzą. Już nic nie można było wtedy zrobić. Niczemu zapobiec.”

„Mówiąc do dzisiejszych młodych ludzi, wierzcie w przyszłość, świat staje się lepszy; wciąż jest wiele okazji.”

„Trzeba wierzyć w miłosierdzie boskie, którego nikt z nas nie może zrozumieć, jak mi to napisał Ojciec Bocheński. Wierzę i spokój. A gdyby przyszedł ciężki czas, to nawet i to trzeba zrobić z uśmiechem, jeżeli się da. Człowiek zawsze żyje albo przeszłością, albo przyszłością, „teraz” w normalnych warunkach jest nieuchwytne. Ja przeszłością nigdy nie żyłem, teraz nie bardzo mam prawo żyć przyszłością i odnajduję zupełnie specyficzny smak łapania „teraz”, normalnie bardzo nieuchwytnego. Żyję TERAZ – i dobrze mi. Może tak dobrze, jak już dawno nie.”

„Szlachcic umiał być rozmowny, elegancki, strzelał, jeździł konno, rozmawiał kilku językami i tańcował, ale nie wierzył w pracę, oszczędność, rachunkowość, nie myślał też o przyszłości: jemu i jego przodkom pieniądze spadały z nieba; on i jego przodkowie długi płacili, kiedy im się podobało; toteż gdy wybiła godzina niedoli, większość ich znalazła się w pozycji lunatyka gwałtownie obudzonego.”

„Bez znajomości przeszłości nie można ani sensownie żyć dzisiaj, ani budować przyszłości.(…) Trzeba więc myśleć o przeszłości i znać tę przeszłość – i ja w owo myślenie chcę włożyć choćby małą cegiełkę.”