„Spytał filozof: „Dlaczego kukułko,
te same słowa powtarzasz wciąż w kółko?”
A ta mu na to odparła: „Głuptasie!
Przecież tu wszyscy mają mózgi ptasie!””

„Szukałeś mnie? – spytała go pewnego dnia, a on odparł: Przez całe życie.”

„Nie zastanawiaj się, czy to, co mówi filozof, jest prawdą, lecz spytaj, jak doszedł do tego, że to jest prawda.”

„Co… się… stało? – spytała z niepokojem Tereska, łapiąc oddech.
– Jak to? Kazałaś… uciekać… – odparła równie niespokojnie (…) Okrętka.
– Ale przecież nie tak nagle!
– Tylko jak? Stopniowo?”

„(…) teoria była prosta: ze światem wszystko jest w porządku – to ludzie są nienormalni. Nigdy niczego się nie uczą, tylko w kółko powtarzają te same kretyńskie błędy. Zwierzęta są okej, ale ludzie… Ludzie to idioci! Ona przecież musiała być idiotką, żeby wyjść za Earla!”

„Każdego dnia poświęcałem godzinę, żeby powtarzać ten monolog w kółko, a za każdym razem, kiedy dochodziłem do końca, wybuchałem śmiechem.”

„Dlaczego filozof ma kojarzyć się ze starcem z długą brodą i patetycznymi monologami?”

„Co to takiego optymizm? spytał Kakambo. – Ach, odparł Kandyd, to obłęd dowodzenia, że wszystko jest dobrze, kiedy nam się dzieje źle.”

„Jakie masz plany wobec siebie, Ed? – spytałem.
– Bo ja wiem – odparł – Idę przed siebie. Załapuję się na życie.”

„To właśnie w nich [dziennikarzach] lubię! Wszyscy zadają dokładnie te same pytania, a ja zawsze udzielam dokładnie tych samych odpowiedzi! Nie muszę się zastanawiać, po prostu stoję i jak mantrę powtarzam tę samą śpiewkę.”