„Gdy pokonamy nasze błędy, jesteśmy bezpowrotnie zgubieni.”

„Wartość naszej duszy poznajemy po wysiłku, jaki czyni zły duch, by ją zgubić.”

„Nasze błędy pozostają nam wierne; nasze dobre właściwości co chwila zbaczają z właściwej drogi.”

„Wszyscy nosimy w duszy jaką nutę, która przestała dźwięczeć… albo też zgubiliśmy ją w naszej drodze przez życie.”

„Do środka Kościoła wdarli się duchowni, którzy opanowali Kościół wykorzystując pozycje, które zagarnęli dla siebie w Kościele, rozpowszechniają błędy. Ale czy my jesteśmy zobowiązani przyjmować błędy, dlatego że przychodzą one od nas drogą urzędową? Nie bardziej niż musimy być posłuszni rodzicom, którzy są zhańbieni i żądają od nas, abyśmy też postępowali haniebnie. Tak samo nie możemy być posłuszni tym, którzy wymagają od nas, abyśmy wyrzekli się naszej wiary, abyśmy porzucili naszą Tradycję. O tym nie ma mowy!”

„Każdy z nas nosi dwie sakwy: jedną z przodu, drugą z tyłu. Do tej z przodu składamy błędy innych, do tej z tyłu – nasze własne błędy i dlatego ich nie widzimy.”

„Wymagamy często dlatego cnoty od innych, by nasze błędy mogły wygodniej się panoszyć.”

„Nawet nasze częste błędy mają ten pożytek, że w końcu przyzwyczajają nas do myśli, iż wszystko może dziać się inaczej, niż to sobie wyobrażamy.”

„Jesteśmy, kim jesteśmy. Sumą naszych niedostatków.”

„Konieczne jest abyście dobrze zrozumieli, dlaczego za nic na świecie nie chcemy wiązać tej ceremonii ze schizmą. Nie jesteśmy schizmatykami. (…) W naszym wypadku absolutnie nie ma mowy o tym, aby się oddzielać od Rzymu i podporządkować się jakiejkolwiek obcej władzy oraz zakładać coś w rodzaju kościoła równoległego (…) Wprost przeciwnie, podejmujemy tę ceremonię, aby zamanifestować naszą więź z Rzymem, aby zamanifestować naszą więź z Kościołem wszech czasów, z papieżem i ze wszystkimi tymi, którzy po Drugim Soborze Watykańskim niestety mniemali, że muszą uznać błędy, ciężkie błędy, które prowadzą do zburzenia Kościoła i zniszczenia kapłaństwa katolickiego.”