„Kiedy po raz pierwszy ujrzałam muszlę koncertową, wyrwałam się mamie, wdrapałam na scenę, stanęłam przed mikrofonem i… zaczęłam śpiewać wymyśloną na poczekaniu piosenkę!”

„Nie wiedzieli, czy potrafię albo chcę pisać piosenki. Zaczęli więc wciskać mi cudze piosenki, których nie mogłam jednak śpiewać. Powiedziałam „Nieważne, jak dobre są tamte piosenki, ale ja chcę pisać swoje.””

„Trudno mi się popisać belkantem, bo go nie mam. Śpiewam jak potrafię. Jeśli ktoś to zaakceptuje – to dobrze, jeśli nie – to wyłączy płytę. Chrypię, ale nie ja pierwszy. Włodzimierz Wysocki to dopiero charczał! Albo Tom Waits. Bob Dylan też nie śpiewa, wręcz fałszuje. Nie zaliczam siebie oczywiście do tej kategorii, ale nie jestem też śpiewającym aktorem. Nienawidzę śpiewania aktorskiego. Bo to banał! Kiedy aktor śpiewa, że drży i drży. Wysocki, który był przecież aktorem, kiedy wychodził na scenę z gitarą, wykonywał piosenkę, a nie odgrywał na scenie teatr.”

„W 1982 roku byłem wokalistą zespołu rockowego w Kielcach. Na jednym z występów zepsuła się aparatura, działał tylko mikrofon – nie mogliśmy grać, wtedy ja, aby zabawić zniecierpliwioną publiczność zacząłem parodiować trenera Górskiego (były brawa), śpiewałem głosem Krawczyka (jeszcze większe brawa). Zorientowałem się, że te moje wygłupy podobają się bardziej niż te nasze rockowe utwory… Wkrótce zacząłem ćwiczyć kolejne postacie do sparodiowania, pokazywać je na scenie, i tak to się zaczęło.”

„Na scenie Ewa Bułhak prowadzi z widzami rodzaj misternej gry – najpierw uwodzi interpretacją lirycznych piosenek, a gdy widzowie popadają w nostalgiczny nastrój, zaczyna śpiewać z rockowym pazurem. Za chwilę śpiewa piosenkę, która przypomina występ klauna – Ewa zaskakuje widownię serią przerysowanych grymasów.”

„Jeżeli w każdym filmie śpiewa się po dziesięć lub więcej piosenek, to ani film, ani piosenki nie mogą być dobre.”

„Dawid, poczekaj: Lennon nie żyje, Harrison nie żyje, wyślemy twoją piosenkę McCartneyowi, będzie trzeci.”

„Kiedy mam kaca, wolałbym stanąć w rogu sceny i tylko grać. Chcieliśmy znaleźć odpowiedniego frontmana, lecz nikt nie śpiewał wystarczająco dobrze, więc po prostu robię jedno i drugie.”

„Marzy mi się stworzenie takiej postaci na scenie, której do tej pory nie było, tzn. takiej, której nikt nie wymyślił i to właśnie ja ją wymyślę.”

„Myślałam, że to będzie prostsze. A byłam tak stremowana, że się trochę pogubiłam. Pamiętam, jak pierwszy raz w życiu śpiewałam piosenkę na żywo – to był szlagier Daj mi tę noc. Wtedy też tak się zestresowałam, że wymachiwałam mikrofonem, zamiast do niego śpiewać i mój głos co chwila zanikał. Gdy zaczynałam jako prowadząca Tańca z gwiazdami, przez chwilę pomyślałam: „Niech ktoś z uczestników się ze mną zamieni – jednak wolę tańczyć!”. No ale jak na czymś mi zależy, nie oddaję walkowerem. Walczę do końca. Po każdym odcinku wracam do domu, oglądam go na spokojnie i analizuję, jak mi poszło, zastanawiam się, co mogłabym zrobić lepiej.”