„Gdy mamy niską samoocenę, często manipuluje nami lęk. Lęk przed rzeczywistością, do której czujemy się nieprzystosowani, (…) żyjemy raczej po to by unikać bólu niż doświadczać radości.”

„Bo to był lęk i tylko lęk, i nic nie było oprócz lęku.”

„Zapewne wielkość szczęścia, które się odczuwa, jest wprost proporcjonalna do lęku i bólu, który nastąpił wcześniej. Dlatego, odpukać, nie prosiłabym raczej Boga o szczęście. A nawet o ulgę prosiłabym z pewnym wahaniem.”

„W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk. Ten zaś, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości.”

„Lęk nie może istnieć bez nadziei, ani nadzieja bez lęku.”

„Kto nie lęka się utraty życia, zdolen jest odjąć je drugiemu.”

„Nie lęk, lecz powód do lęku, niechaj cię powstrzymuje od grzechów.”

„Sztuka Lidii Amejko to zbiór przeróżnych anegdot. Ja skoncentrowałem się na opowieści głównego bohatera, sześcioletniego chłopca, któremu wydaje się, że Pan Bóg włożył mu do gardła dziadkową łyżkę do butów. To metafora lęku przed umieraniem, przed samotnością. Temat ujęty został w bardzo ciekawej formie. Pan Dwadrzewko rozumie chłopca, bo on czuje w gardle lufę karabinu. Sam dobrze poznał życie i przeprowadza dziecko przez ten labirynt bólu. Tłumaczy, że z tym lękiem można żyć, że należy on do natury ludzkiej.”

„Boimy się tego, co jest w nas, dlatego często obce lęki nas dziwią. Jak można bać się pająków – powie bojący się duchów po seansie spirytystycznym. Jak można bać się powrotu męża do domu – powie szczęśliwa mężatka drżąca przed ósmym egzaminem na prawo jazdy. Są lęki realne, irracjonalne, patologiczne, lęki w nas samych i lęki czyjeś i jeszcze coś potwornego: lęk przed lękiem.”

„(…) nie ma odwagi i nie ma lęku. Jest tylko świadomość i nieświadomość. Świadomość to lęk, nieświadomość to odwaga.”