„wiersz daje językowi
piękno
i odwrotnie (…)”

„Widzieć (…) fakty językowe w ich wzajemnym uzależnieniu oraz postrzegać ich związek z myślą i działalnością człowieka – to właśnie znaczy rozumieć rolę i piękno języka.”

„(…) wiersz biegnie, ma rozpęd, dialogi wierszem są żywsze i bardziej ekscytujące – po chwili widownia się przyzwyczaja, że będą tak mówić i nie buntuje się przeciwko temu, a odwrotnie – śledzi bardziej te słowa – dlatego, że są one tak kunsztownie powiązane.”

„Jest parę idei wokół których krążymy. Są to: zaszumienie, gra językowa, zacieranie granic, wykorzystanie komputera na zasadach wykraczających poza tekst literacki nurtu głównego. Dezautomatyzacja przyzwyczajeń, wiersz losowy, wiersz poprzez algorytm, poszerzenie środków artystycznych, połączenia z obrazowością plastyczną, wizulaną i połączenia z muzycznością, muzyką instrumentów, szmerów, glitch'y itd.”

„Tak, piękno kobiety to piękne piękno, ale nietrwałe.”

„Piękno ludzi jest największym pięknem ziemi.”

„Chociaż prawda to piękno, jednakże piękno nie musi być prawdą.”

„W wierszach zawsze wygląda to inaczej.
Kiedy czytam zdania które inni napisali,
wszystko wydaje mi się jaśniejsze i łatwiejsze.
Jak kartka papieru która jeszcze daje radę ogniowi,
która ledwo czuje znaki popiołu
na sobie.”

„Piękno jest prawdą, prawda pięknem!” – oto
Co wiesz na ziemi i co wiedzieć trzeba.”

„Gdy cały świat uznał piękno za piękno, wtedy (pojawiła się) szpetota.”