„Mercey powiedział nam rzecz wielką w swojej książce o Wystawie: „Piękno w sztuce to prawda idealizowana”. Rozstrzygnął kwestię sporną pomiędzy pedantami i prawdziwymi artystami.”

„W sztuce dokładność staje się deformacją, a prawda – kłamstwem. Nie ma nic absolutnie dokładnego ani prawdziwego. Jest tyle prawd, ile ludzi.”

„Piękno jest pożądane. Ale wrażliwość na piękno w sztuce zanika. Podobnie jak operowanie środkami subtelnymi.”

„Chociaż prawda to piękno, jednakże piękno nie musi być prawdą.”

„(…) artysta musi być prawdziwy w tym, co robi, otwarty dla widzów i konsekwentny w swoim działaniu.”

„Piękno jest prawdą, prawda pięknem!” – oto
Co wiesz na ziemi i co wiedzieć trzeba.”

„(…) artyści nie mają żadnego obowiązku. Tym artystom, którzy są istotni, nie trzeba mówić i przypominać „buntujcie się”. To są ci, którzy już na pierwszym roku studiów są przeciwko swojemu nauczycielowi, swojemu mistrzowi, manifestują zdecydowanie swoją odrębność. Bo w sztuce – w przeciwieństwie do demokracji – to jest najwyższy stopień indywidualności.”

„Nie jestem przekonany, czy zespół tych nierozwiązanych kwestii spornych – aborcja, związki homoseksualne, równość płci, in vitro, eutanazja itd., itd.”

„Prawdziwe piękno jest odblaskiem duszy.”

„Tej garstce, która nas słucha, należy się piękno, ale także prawda…”