„Jest dla mnie guru, jeśli chodzi o budowanie tekstów, szukanie pointy, rodzaj poczucia humoru i klasę bycia na scenie. Bardzo podobało mi się w nim to, że tworzył skecze obyczajowe, a mało wtrącał się w politykę.”

„Właśnie dlatego tak uwielbiam kabaret z epoki weimarskiej, że mieszały się w nim wszystkie możliwe prowokacje. Uwielbiam drażnić widzów. Uwielbiam satyrę polityczną i obyczajową. Istotą tego, co robię, jest przekazywanie moich myśli na temat społeczeństwa, seksualności, polityki i demokracji. Przecież o wszystkim tym można mówić z poczuciem humoru!”

„Jak w szkole, tak i teraz walczę z poglądem, że aktor musi się podobać na scenie. A ja nie chcę się widzom podobać. Scena to nie wazelina. Nie chodzę też na bankiety, żeby załatwiać sobie role teatralne czy filmowe. To po co to gram? Bo wydaje mi się, że kiedyś naprawdę będę miał coś do powiedzenia!”

„Wystarczy – żeby ktoś zapytał: „Gdzie pańskie poczucie humoru?”, a całe poczucie humoru od razu diabli biorą.”

„Jeśli coś ukrywam, to trochę seksu w polityce. A mówiąc serio, chodzi o to, żeby tej polityki nie było w moich tekstach za dużo. Tylko tyle, co na przykład u Ionesco lub u Mrożka. I podobnie jak u nich, ukrytej w abstrakcji.”

„Poczucie humoru jest poczuciem proporcji.”

„Zginął styl, wdzięk, swoiste poczucie humoru. Dwóch, trzech wykonawców okupuje scenę po 20, 30 minut. Tematyka skeczów, bo dominują skecze, jest często tak żenująca, że trudno mi o tym pisać. Ale, ale – wyłączam z tej krytyki Grupę MoCarta i kabaret Mumio. (…) Kabaret polski, ten, który utrzymywał ciągłość tradycji, przestał istnieć. Pod nazwą „kabaret” podszywa się dziś naganny proceder w świetle jupiterów TV.”

„Nieznośnie jest żyć w kraju, w którym nie ma poczucia humoru, ale jeszcze nieznośniej jest tam, gdzie poczucie humoru jest do życia niezbędne.”

„Mi jeszcze bardzo odpowiada kino czeskie. Bardzo podoba mi się ich humor.”

„(…) poczucie humoru można rozwijać.”