„Don, ale mnie pani prowokuje od ranka, taki piękny dzień – don, don, don, zaraz usłyszę, że Corleone jeszcze.”

„Jak wiele cudnych sokuw ciało kobiet mieści
cuż wiesz o tym, hoć zdźerasz sukńe jak firanki,
don żuanie, co ćało swojej pani pieścisz
a kturyś żadnej jeszcze nie pożarł kohanki.”

„Przyjacielu, zniknie
różność stron świata w pięknie Pałacu Kultury.
Nie obca mi tęsknota do tej chwili pięknej,
gdy dłonie się opiera na dziele skończonym.
Ci z piętra najwyższego, przykładając rękę
do czoła może ujrzą burzany nad Donem
i zieleń brzóz nad Wołgą i zarys Uralu,
gdy ja będę wstępował w warszawskie marmury.
Przyjacielu, tak każdy dzień nas łączy z dalą,
a z sobą każda cegła Pałacu Kultury.”

„Widziałem wszystko, ale prawdę dopiero usłyszę.”

„Kobieta piękna jest co dzień taka sama, natomiast w ładnej kobiecie odkrywamy co dzień jakiś wdzięk, którego w przeddzień nie znaliśmy.”

„To nieprawda, że lubię prowokować. Mówię po prostu prawdę bez ogródek, co wywołuje niekiedy u innych silne emocje.”

„Każdego ranka, po przebudzeniu, otrzymujemy kredyt w wysokości osiemdziesięciu sześciu tysięcy czterystu sekund życia na dany dzień.”

„Mężczyzna tak dalece nie znosi jednostajności, że nie przywiąże się mocno ani do pięknej, ani do rozumnej, ani do dobrej, tylko do takiej, która jest co dzień inna.”

„To specjalna orkiestra, którą może usłyszeć tylko jedna osoba. Tylko przez jeden dzień.”

„Nie ma pięknych wyjątków od brzydkich reguł.”