„Po co pisać piosenkę, jeśli nikt nie umie zagrać melodii ani zrozumieć słów?”

„Z rolami filmowymi czy teatralnymi jest tak jak z piosenkami. Nie przyjąłbym żadnej roli, w której nie chciałbym zagrać, i nigdy nie zaśpiewałbym piosenki, której nie chciałbym wykonać. Po tylu latach pracy nikt nie wydobędzie ze mnie deklaracji, że dana piosenka jest moją ulubioną lub czy ta jedna spośród 70 ról filmowych i teatralnych jest najukochańsza. Byłbym niesprawiedliwy, wydając takie wyroki.”

„Zawsze grał z pamięci lub wymyślał melodię, improwizując. Musiał chyba mieć słuch absolutny, co akurat w jego rodzinie nie dziwi. Pamiętam, że potrafił bezbłędnie zagrać wielkie przeboje Gershwina. Wystarczyło, że usłyszał jakąś melodię w radiu, a natychmiast był w stanie ją zagrać. Czas wolny najchętniej spędzał przy muzyce.”

„Mówimy o piosence literackiej […]. Do wykonania takiej piosenki trzeba aktora. Tu musi zagrać i muzykalność i aktorstwo. Śpiewak musi swoją piosenkę głęboko przeżywać. Musi w swoje przeżycia wciągnąć słuchacza. Musi go wzruszyć. Piosenka taka ma swój konflikt i swoją akcję.”

„Zacząłem pisać piosenki, bo chciałem zarabiać więcej pieniędzy.”

„Chciałbym, żeby niebo nie umiało pisać!”

„Cały czas piszę piosenki. To jest mój sposób na radzenie sobie z uczuciami i emocjami. Gdyby to wszystko się skończyło, ciągle bym siedziała z laptopem i pisała piosenki. To jest dla mnie bardzo ważne i jestem naprawdę podekscytowana przygotowaniami do drugiego albumu.”

„Nie przyjmuję do wiadomości mitu Boba Dylana. Mity nie piszą piosenek…”

„Wszystko co chcę powiedzieć zawarte jest w muzyce. Jeśli chcę coś powiedzieć, to piszę piosenkę.”

„Kiedy piszę piosenkę, siadam z gitarą w ręku i piszę o moich uczuciach w danej chwili. To po prostu przychodzi samo.”