„Najważniejszy jest szacunek dla drugiej osoby. Widzimy swoje wady, mimo to nie próbujemy zmieniać się wzajemnie. Po prostu trzeba kochać człowieka takim, jakim jest, bo inaczej nic z tego nie wyjdzie.”

„Kochać to najtrudniejsze z zadań człowieka (…)
najważniejszy jego egzamin.”

„Pierwszym skutkiem miłości jest to, że budzi wielki szacunek: mamy cześć dla osoby, którą kochamy, i słusznie; nie widzimy w świecie nic równie wielkiego.”

„Kochać i kochać się wzajemnie oznacza dawać życie jeden za drugiego.”

„Jak wytłumaczyć, dlaczego kogoś kochamy? Kiedy próbujemy to werbalizować, chcąc nie chcąc, mimo że jest mowa o czymś nieracjonalnym, uciekamy się do racjonalnych narzędzi. Najczęściej wymieniamy wtedy cechy, które w tej drugiej osobie kochamy. A to przecież nie tylko te cechy sprawiają, że tę osobę kochamy.”

„Można kochać i chodzić samemu po ciemku. Z przyjaźnią jest inaczej – ta zawsze wzajemna.”

„Widząc po sześć osób w celi, w której maksymalnie mogłyby się zmieścić dwie, i patrząc, jak muszą się układać do snu jedni na drugich, człowiek pyta siebie, co to ma wspólnego z szacunkiem dla osoby ludzkiej.”

„Kiedyś myślałam, że miłość polega na tym, że nie dostrzegamy wad drugiej osoby. Teraz jestem przekonana, że byłam w błędzie. Miłość to przede wszystkim akceptowanie wszystkich niedoskonałość partnera. Bo kocha się nie za coś, ale mimo wszystko…”

„Nie ma drugiego człowieka takiego jak ty. Jesteś jedyny w swoim rodzaju i wyjątkowy, całkowicie oryginalny i niepowtarzalny. Nie wierzysz w to, ale naprawdę nie ma żadnego drugiego takiego jak ty. I żaden człowiek, którego kochasz, nie będzie już zwyczajnym człowiekiem. Jakaś osobliwa siła przyciągania promieniuje z niego. I ty zmieniasz się pod jego wpływem. Jemu możesz nawet powiedzieć: „Dla mnie nie musisz być nieomylny, bez błędów ani doskonały, bo: Ja przecież ciebie lubię!””

„Istnieję jedynie w takim stopniu, w jakim istnieję dla kogoś drugiego; względnie: Być znaczy kochać.”