„Nie chodźcie tam, wszystko stracone. Zginiecie na próżno. Ja umieram, życie moje nie ma znaczenia. Myślcie tylko o ratowaniu republiki.”

„O pracy lekarzy w Oświęcimiu nie wspominam, gdyż to, co obserwowałam, przekracza moje możliwości wypowiedzenia się na temat wielkości lekarskiego powołania i bohatersko spełnionego obowiązku. Wielkość lekarzy, ich poświęcenie zastygły w źrenicach tych, którzy, udręczeni niewolą i cierpieniem, nigdy już nie przemówią. Lekarz walczył o życie stracone i za stracone życie poświęcał życie własne. Miał do dyspozycji przydział kilku aspiryn i wielkie serce. Tam lekarz pracował nie dla sławy, pochlebstwa czy zaspokojenia ambicji zawodowej. Pozostawał tylko lekarski obowiązek ratowania życia w każdym przypadku i w każdej sytuacji pomnożony przez współczucie dla człowieka.”

„Życie jest wybrukowane straconymi okazjami.”

„Ten, kto ratuje życie jednego człowieka, ratuje cały świat.”

„Życie jest cierpieniem – odrzekł sentencjonalnie – Urodzić się to znaczy cierpieć. Starzeć się znaczy cierpieć. Stracić miłość to też oznacza cierpienie. Umieranie to cierpienie…”

„Nie ma znaczenia co my myślimy o swoich piosenkach, o czym myślimy że są. Chodzi o ciebie!”

„Tak… żyć – chcemy. Nie chcemy – umierać!
Boże!… Ujrzeć jeszcze – Ojczyznę swobodną!…
Zginąć – teraz?… Zginąć – właśnie teraz?…
– Boże! Pozwól zachować nam godność!”

„Umieram za winy moje i niewinność moją.”

„Komendant: Czy warto było umierać, by ratować umierającego?
Frank: Tak, gdyż przed śmiercią Ted powiedział: „Wiedziałem, że przyjdziesz.””

„Jeśli chodzi o moją pracę, naraziłem dla niej życie, a rozum mój załamał się.”