„Męczy mnie ciągłe uśmiechanie się i ściskanie rąk.”

„Nie ściskaj zbytnio mojej żony.”

„Wzruszenie nie pozwala mi ściskać was za gardło.”

„Teatr to tworzenie iluzji, ciągła praca nad czymś, co nie jest prawdziwe. Mnie strasznie to czasem męczy i często mam poczucie, że umyka mi prawdziwe życie. Dla mnie anonimowość jest wartością.”

„Niepotrzebnie jest nas tylu.
Nie potrzeba tylu rąk do pracy.
Ilość gardeł przerasta
ilość pożywienia,
a ciągle rodzimy się nowi.”

„Starał się tym srożej rządzić, im mocniej ściskał żonę.”

„Jak uśmiechają się kobiety? Otóż uśmiechają się dwojako – z przyzwoleniem lub zachętą.”

„Dziś w Europie Liban jest symbolem otwartego i wolnego społeczeństwa. To jednak niezupełnie jest prawda. Za tą fasadą libańskie kobiety wciąż podlegają wielu ograniczeniom, ciągłej obawie przed tym, jak ocenią je inni. W tym kontekście ciągle męczą się wyrzutami sumienia i poczuciem winy.”

„Głęboka tęsknota za Bogiem i odtrącenie – pustka, brak miłości, brak zapału. Ratowane dusz nie ma żadnego uroku. Niebo nic nie znaczy – módl się za mnie, bym – mimo tego wszystkiego – ciągle mogła się do Niego uśmiechać.”

„Czasem muszę odetchnąć od teatru, zetknąć się z prawdziwym życiem, bo przychodzi czas, kiedy męczy mnie ciągłe tworzenie iluzji. Teatr jest fantastyczny, ale zgodnie z tym, co powiedział Władysław Gomułka, który raz w życiu był w teatrze – „to takie bujdy.””