„Oczarowani – rozczarowani. Tak za piosenką Mileny Farmer nazwało się moje pokolenie we Francji. Słodkie hasło reklamowe do tego samego, o czym pisze Houellebecq w Cząstkach elementarnych spermą i gównianą prawdą. Najpierw oczarowani, potem rozczarowani po­lityką obiecującą dobrobyt i szczęście. Najbardziej rozczarowani sobą, gdy dostają czego chcą. Szczęście stało się nowym rodzajem marchewki pozornie do­stępnej dla każdego. Stąd rozczarowanie, gdyż za mar­chewką czai się bat. Przynęta dla wielu jest tylko do polizania, nad nią szyldy humanizmu i reklamowe slogany.”

„Rozczarował mnie pan, ale nie pozostaje mi nic innego jak powtórzyć hasło, które krzyczą ludzie na stadionach: jebać PZPN.”

„Większość miłosnych piosenek to nie są wcale piosenki o miłości. Mówią o wielu sprawach. Ale najczęściej o frustracji. Może o pożądaniu. Pragnieniu. Rozczarowaniu. Rzadko o tym, czym miłość jest naprawdę, a jest ona, jeśli pominiemy te wszystkie jej aspekty… no cóż, wzajemną zależnością.”

„Jeżeli miłość jest prawdą, jest i szczęściem. Jeśli jest dogmatem, jest złudzeniem i rozczarowaniem.”

„Sukcesem jest dostawać to czego chcesz; szczęściem jest chcieć tego co dostałeś.”

„Nie czułem ulgi, jakiej mógłby doznać ktoś, kto już na coś zdecydował i najpierw ma mdłości, bo obawia się konsekwencji, a potem się cieszy, że zrealizował postanowienie i zdołał ich uniknąć. Nie byłem także rozczarowany. Byłem zdecydowany ją zobaczyć i czekać, aż przyjdzie.”

„Szczęście nie jest ani dziełem przypadku, ani darem bogów. Szczęście to coś, co każdy z nas musi wypracować dla samego siebie.”

„Szczęściem jest dla mnie to, że piszę piosenki. Szczęście, to dwa ładnie współbrzmiące wersy.
Gdybym się ożenił (…) moje dzieci znaczyłyby dla mnie więcej niż piosenki, ale skoro nie mam nic innego… Poza tym nie istnieję.”

„Jak ja zacząłem, byłem względnie jeszcze młodym człowiekiem, później to się kończy pewnym rozczarowaniem; ja to rozczarowanie jakby wyprzedzam, to jest paradoks, ja jestem już jakby w tym rozczarowaniu i zarazem w czarowaniu tego rozczarowania. Jest to odniesienie się do tego, że nic wielkiego nie stworzę, ta świadomość, że nic wielkiego nie stworzę – a tworzę dzieło, którego nikt jeszcze nie stworzył. (…) Robię coś najmniejszego, najskromniejszego, co staje się może jedyną możliwą wartością dzisiaj, przynajmniej w sztuce.”

„Podobnie może stać się teraz. Póki jest niewiadomą – zagadka zniewala, rozwiązana – stanie się banałem. Dopóki rozpala wyobraźnię, wszystko jest jeszcze możliwe. Potem będzie już tylko jedna wersja wydarzeń. Może rozczarować, okazać się prozaiczna, może odrzeć pierścień z całej romantyczności. Więc czy na pewno warto za wszelką cenę dążyć do jej odkrycia?”