„Znój nie koi. Znój tylko otępia.”

„Przyjaciele i kamraci! Tam [na południu] jest znój, głód, łachmany, ulewne deszcze, dezercja i śmierć; tu beztroska i przyjemność. Tam leży Peru ze swymi bogactwami, tu jest Panama i jej bieda. Wybierajcie! Niech każdy z was zadecyduje, co przystoi odważnemu Kastylijczykowi. Ja ruszam na południe.”

„W dzisiejsze kapłańskie święto pragnę wam podziękować za waszą wierną służbę Chrystusowi. Za znój i trud ponoszony każdego dnia. Za wielką pracę dla Królestwa Bożego. Często niezauważalną przez nikogo. Bardzo dyskretną. Wytrwałą. Twórczą. Niejednokrotnie zroszoną łzami, które widzi tylko Bóg. Zmagającą się z oporem środowiska ulegającego duchowi czasu.”

„Każda forma sztuki dochodzi do punktu, w którym nagromadziło się w niej tyle historii, że same archiwa przyciągają z wręcz grawitacyjną siłą, której coraz trudniej jest się oprzeć. Z czasem wydaje się, że jedyna droga rozwoju gatunku wiedzie przez znój i trud. Wówczas artysta może postępować „naprzód” znacznie łatwiej i przyjemniej, mając na celu jedynie badanie przeszłości.”

„Nic tak nie koi bólu jak ludzki dotyk.”

„Piękno natury koi moją zmysłowość.”

„Miłość koi niedole i budzi w nas dzielność. Jest wezgłowiem smutku i skrzydłem męstwa.”

„Pijmy zdrowie Mickiewicza,
On nam słodkich chwil użycza,
Ciężkie troski koi boski
Jego lutni dźwięk.”

„Codzienna Komunia stała się dla mnie jak kąpiel w żywej wodzie, która koi i odpręża mięśnie, jak pożywny posiłek przed drogą.”

„Wiele razy czułem, jak taniec wspaniale oczyszcza, koi, leczy. Oczywiście może być tylko zwyczajnym ćwiczeniem fizycznym, ale może też być medytacją.”