„Reporter nie podróżuje i nie pisze po to, by reperować świat. Może tylko próbować, starać się pisać tak, by poruszać, tyle może.”

„Jeśli chcemy podróżować w przyszłość, po prostu musimy szybko się poruszać.”

„Jak pisać o tym człowieku, a jak o pisarzu i reporterze? Krzysztof Kąkolewski i Klemens Krzyżagórski sugerowali niegdyś badaczom reportażu chodzenie… śladami reportera.
Śladami Kapuścińskiego pójść nie sposób. Był w ponad stu krajach świata. Pisze o połowie z nich. Od pięćdziesięciu lat. Można być za to w krajach, które grają w jego książkach pierwsze skrzypce. Można ze stu krajów wybrać pięć – po jednym na każdy zamieszkany kontynent.”

„Chodzi o to, żeby na Twitterze pisać o tym, co się robi na Facebooku, a na Facebooku pisać o tym, co się robi na blogu, a na blogu pisać o tym, co się robi na swojej stronie internetowej. Tam z kolei pisze się o tym, co się robi w realu, a o realu pisze się na Twitterze.”

„Łatwo pisze się tylko o dziwkach, pisanie o wartościowej kobiecie to już nie taka prosta sprawa.”

„Ręka, która porusza kołyskę, rządzi światem.”

„Jeżeli porusza się między biegunami radykalizmu i umiarkowania, to można poruszać bardzo radykalne kwestie używając umiarkowanego stylu. Generalnie radykalne poglądy starałem się wyrażać umiarkowanie.”

„Syneczku (…) po to, aby pisać, trzeba przede wszystkim wiedzieć, o czym się pisze. Wiedzieć, rozumiesz, zasada numer jeden. Inaczej zaczyna się pisać o wężach morskich.”

„Zawsze staram się pisać muzykę szczerze.”

„Piszę i piszę i co z tego
Pióro się wypisało
Słowo się wysłowiło
I nic.
Tyle czasu
Tyle papieru
Tyle życia
I nic
Ani naprawdę słów
Ani naprawdę życia
Ani naprawdę prawdy…”