„Nie chcę liczyć lat, które mi pozostały. Może jest ich za dużo. A może mało. Ale co roku o tej porze dziękuję Bogu za ciebie.”

„Więc powiedz Boże czy ze mną chcesz rozmawiaćCzy cieszysz się gdy widzisz moją postać
Dopóki taka Twoja wola, taka moja dola
Jaki bym nie był, to z Tobą chcę pozostać”

„Mało wiedzy oddala od Boga. Dużo wiedzy sprowadza do Niego z powrotem.”

„Chcę sobie i Tobie dać czas, bo jak się mamy kochać, skoro za mało siebie znamy, a może nie znamy się w ogóle?”

„Teraz każdy ma dużo dumy, a mało pieniędzy.”

„Dziękuję niebu, że we wszystkich swoich instynktach pozostałem Polakiem.”

„Za dużo, za mało, za dużo, za mało.
Ciągle, ciągle, ciągle mi to w głowie grało.”

„Tu pragnę wyrazić trzy uczucia duszy pod wpływem szczególnej łaski Bożej. Pierwsze uczucie. Nadzwyczajny wstręt do wszystkiego, co nie jest Bogiem, a na to miejsce pragnienie, ach, jak bardzo wielkie: dużo, ach dużo cierpieć dla Boga. Drugie uczucie. Szał miłości, porywający duszą gwałtem ku wyżynom tam, gdzie mój Pan i Bóg mieszka. Ach, jak wielki to szał miłości! Trzecie uczucie. Niepojęta boleść duszy, czemu Pan Bóg jest tak mało kochany i tak zapomniany, i tak zlekceważony! Wówczas cierpienia fizyczne srogo przywaliły mnie, ale i boleść z obrazy Pana Boga odpowiednio. A moje kochane udręczenia – bo mi je tak Pan Jezus kazał nazywać – o jakżeż się bardzo wzmogły! Nic nie wiedziałam, gdzie się znajdują, bom tak była bardzo ogarnięta miłością i tym, co Pan Bóg od ludzi cierpi. Tak mile Pan Jezus mówił do duszy mojej biednej: „Pozostań tu, pozostań moja maleńka pieszczotko! Ja już tak długo czekałem na ciebie! Powiedz i powierz się Sercu Mojemu! Ja je zapalę. Ja je oczyszczę. Ja je udoskonalę. Ja je napełnię ogniem i żarem, zniszczę to, co Mnie, w nim się może nie podobać! Pozostań tu u stóp Mojego Boskiego Serca jak najdłużej.””

„Ludzie budują za dużo murów, a za mało mostów.”

„Bracie, raz to sobie zapamiętaj: mało rób, a dużo stękaj!”