„(…) największy stres przeżyłem grając z panem Bronisławem Wrocławskim, który jeszcze parę tygodni wcześniej był moim dziekanem. A tu nagle spotkamy się na planie twarzą w twarz. I okazało się, że nie taki diabeł straszny.”

„Diabeł nigdy nie stanie twarzą w twarz.”

„Okazało się, że nie ma takiego mistrza charakteryzacji, który by z mojej twarzy potrafił zrobić w wersji kobiecej coś innego niż tylko starą, odrażającą ladacznicę. Bycie kobietą nigdy nie było zresztą moją ambicją, więc specjalnie tego nie przeżyłem.”

„Mecz z Rosją na mistrzostwach świata – największy stres i największa radość jednocześnie. Dużo zdrowia mnie kosztowało to spotkanie, podobnie jak wszystkich moich kolegów. Wyszliśmy jednak z niego obronną ręką i od tamtej chwili chyba uwierzyliśmy, że możemy wygrać z każdym. Takiej radości, jak po wygraniu tamtego spotkania z Rosją nigdy wcześniej nie przeżywałem.”

„Diabeł nie taki straszny, ale nie czerwony, tylko biały, a w zasadzie to kogut.”

„Prawdziwa miłość jest jak duch: każdy o niej mówi, ale niewielu spotkało się z nią twarzą w twarz.”

„Nie taki diabeł straszny, jak ci, co go malują.”

„Z jedną twarzą trudno dwóm panom służyć.”

„Bałam się. Nie tylko spotkania z gwiazdami, ale w ogóle tego, jak wypadnie serial. Pamiętam też, jak dwa dni przed początkiem zdjęć „sfuksowała” mnie p. Teresa Lipowska. Nagle zaczęła do mnie mówić serialowym tekstem – a ja pamiętałam zaledwie kilka zdań. No i wtedy usłyszałam: „Mam nadzieję, że nauczysz się tekstu, bo ja pracuję tylko z takimi, którzy się roli uczą!”. Strasznie się przestraszyłam! Tym bardziej, że wcześniej widziałam ją w Tacie, gdzie grała negatywną postać… Ale potem okazało się, że to cudowna, ciepła kobieta. Matkuje mi i pomaga od pierwszego dnia na planie. Zresztą z p. Pyrkoszem też dobrze się rozumiemy. To niesamowity człowiek. Dowcipny, energiczny, prawdziwy wodzirej – z nim nie można się nudzić!”

„Lepiej grać przed pustymi fotelami niż przed pustymi twarzami.”