„Kino tzw. tarantinowskie nie byłoby możliwe bez kopanych filmów azjatyckich czy kina klasy B i C. Zresztą może nie jest to najlepszy przykład ponieważ akurat Tarantino żywi się prawie wyłącznie kinem. Z kolei boom w latach sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych w amerykańskim filmie, kiedy do głosu doszli Scorsese czy Schlesinger, podejrzewam, że nie byłby możliwy bez wpływów z kina europejskiego Wszystko ma tu jakieś znaczenie. Podobnie wpływ Hitchcocka na późniejszych filmowców. Każdy dokłada jakąś cegiełkę.”

— Paweł Borowski

Źródło: Wywiad, 2009 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=59498

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

prawo , znaczenie , klasa , przykład , wpływ , głos , możliwy , kopać , żywy , dojście , boom , kino

Paweł Borowski Fotografia

Paweł Borowski 7

1973

Podobne cytaty

„Muszę się (…) przyznać, że uwielbiam dobre kino hollywoodzkie, na którym się zresztą wychowałem, i znacznie mi bliżej do takiego kina niż do przeintelektualizowanego kina polskiego. Oczywiście zdarzały się, również w naszym „blokowisku”, naprawdę dobre produkcje.”

Bartosz Brzeskot (1968)

Źródło: Wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=42159

„Kino – mówił w tym samym wywiadzie – wykształciło się gdzieś pod koniec lat sześćdziesiątych w kierunku bardzo minimalistycznego grania, nawet niedogrywania, takiego bycia. To kino, które zaczęło się od bardzo teatralnych przedsięwzięć, różne gesty lat dwudziestych, modulacje głosu. Jeśli się przyjrzeć historii kina pod względem konstrukcji aktorskich, to widzi się drogę od udawania, absolutnie sztucznego, symbolicznych, wymyślonych gestów, do absolutnej naturalności i prawie że niedogrania.”

Jurek Bogajewicz (1949) polski reżyser, scenarzysta i aktor

Źródło: wywiad Jacka Mateckiego i Agnieszki Passendorfer, „Cinema Polska” 10/1996

„Nie wierzę w misjonarską funkcję kina, wierzę jednak, że może ona stymulować nasze myśli, może nas skłonić do zastanowienia się przez chwilę, może pozostawić w nas refleksję o naszej rzeczywistości, o naszej Polsce, o nas samych – i takie kino wydaje mi się najcenniejsze. Takie kino ma swój rodowód w filmie dokumentalnym, z tego kina dokumentalno-publicystycznego wyłonił się najciekawszy nurt owego kina młodych z Łozińskim i Kieślowskim. Takie kino zawsze mnie interesowało i poruszało, pełni ono najciekawszą funkcję społeczną. Nie znaczy to jednak, że tylko takie filmy winny być realizowane. W zdrowej kinematografii powinno się znaleźć miejsce na wszystko, na filmy wszelkiego rodzaju.”

Sławomir Idziak (1945) polski operator filmowy

Wypowiedzi w wywiadach
Źródło: Młody film polski: próba sondażu: Sławomir Idziak, „Kino” 8/1978

„Jeżeli do tej pory unikałam kina hollywoodzkiego, to dlatego, że byłam idealistką. Nie chciałam tracić czasu na kino banalne, miałkie, takie, które nie wkręca widza w fotel.”

Chloë Sevigny (1974) aktorka amerykańska

Źródło: „Dziennik”, 15 czerwca 2007

„Jestem eklektykiem. Wszystko wywiera na mnie wpływ. Filmy angielskie i francuskie z lat 40. No i włoski neorealizm – filmy z tego okresu są niewiarygodnie piękne. Sam dążę do klasycznego stylu narracji, który umożliwia widzowi śledzenie aktora, nie akcji. Lubię amerykańskie filmy klasy „B”, dzisiaj już niemodne. Hollywood umarło w 1962 roku, dzisiejsze filmy nie mają nic wspólnego z prawdziwym kinem. Nie potrafię pojąć, jak to możliwe, że dorośli ludzie mają czelność pokazywać innym dorosłym ludziom takie bzdury. Zapotrzebowanie na głupotę musi być duże, ale żeby mieć tyle odwagi?”

Aki Kaurismäki (1957)

Źródło: Matti Pukko, Ironiczny i nostalgiczny, „Kino” nr 11/2006, s. 30, tłum. Irena Gruca-Rozbicka.

„Nie zgadzam się z tymi, którzy twierdzą, że po obejrzeniu filmu ze scenami przemocy sam będziesz miał ochotę kogoś zabić. Ludzie zawsze będą postępować niemoralnie i szukanie w tym wpływu kina nie ma, moim zdaniem, żadnego sensu. Kiedy widzowie wchodzą do ciemnej sali i zaczynają wpatrywać się w ekran, biorą udział w grze, której reguły doskonale znają. Lata temu, gdy oglądali film Hitchcocka, wiedzieli przecież, że ptaki nie wylecą z ekranu, by ich zaatakować. Jednak byli przerażeni i uwielbiali to uczucie, choć mieli świadomość jego sztuczności. Na tym polega właśnie sekret dobrego kina.”

Ari Folman (1962)

Źródło: Piotr Czerkawski, Wybieram iluzję! http://www.dwutygodnik.com/artykul/4735-wybieram-iluzje.html, dwutygodnik.com, nr 116/2013.

„Do kina nie chodzę w ogóle. Kino mam w szkole i tam już się tych filmów wystarczająco dużo naoglądałem. Poza tym jestem sam, a to jest rzecz, która trzyma człowieka w domu.”

Witold Sobociński (1929–2018) polski operator filmowy

Źródło: Wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=36451

„Oglądając dużo filmów, odkryłem także sporą ilość przenikań między rozmaitymi artystami, co z kolei mnie uwolniło i pozwoliło zrozumieć, że w naszym pięknym kraju, który praktycznie został pominięty przez postmodernizm, żyjemy w iluzji kina w rozumieniu autorskiego wykwitu, pojedynczego olśnienia zdarzającego się danemu artyście jeden, jedyny raz. Tymczasem kino, w którym wydarzyło się niemal wszystko, żywi się już same sobą (…).”

Łukasz Barczyk (1974) polski reżyser, scenarzysta, producent, pedagog, aktor, montażysta

Źródło: Wywiad, 2008 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=50479

„Nie wierzyłam, że można zdobyć medal olimpijski na tzw. „suchara”. Teraz wiem już, że jest to możliwe. Jesteśmy tego żywym przykładem.”

Luiza Złotkowska (1986)

o medalu olimpijskim.

„Urszula Lipińska: Jak polskie kino wygląda z perspektywy teatru?
Mariusz Grzegorzek: Wygląda jak biedna krewna z najodleglejszego kraju byłej Republiki Radzieckiej. Jest infantylne, po amatorsku skomercjalizowane i nie prowadzi z widzem prawdziwego, sfermentowanego dialogu. Nie prowokuje. Oczywiście, nie oglądam wszystkiego i nie chciałbym nikogo skrzywdzić, na pewno są jakieś wyjątki, ale mam wrażenie, że z polskim kinem nie dzieje się za ciekawie. Środowisko filmowe nie ma w sobie odwagi i potrzeby odwołania się do najlepszych tradycji kina. Udaje, że jest głupsze niż jest i ma pulpę pod kopułami zamiast mózgu. Kino zawsze było skomercjalizowane, ale zmieniła się relacja między komercją a kinem ambitniejszym, które coraz trudniej robić i widownia odzwyczajona od tego typu filmów przestała na nie odpowiadać.”

Mariusz Grzegorzek (1962) polski reżyser teatralny i filmowy

Źródło: Stopklatka, 14 września 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=69263

Pokrewne tematy