„Ja, brat Odoryk z Friuli, zapragnąłem udać się do ziemi niewiernych, by dusze zbłąkane przygarnąć. Widziałem i słyszałem wiele. O cudach tych mogę wam prawdę powiedzieć.”

„Muszę Wam powiedzieć, że ja osobiście, chociaż mam już wiele lat, nigdy nie mogę się doczekać, kiedy przyjdzie Boże Narodzenie i kiedy mi to drzewko postawią w mieszkaniu.”

„Mogę wam powiedzieć, jak zarabiać pieniądze w gazetach: trzeba być ich właścicielem.”

„Powiem wam prawdę, towarzyszu. Sam nie wiem, o co jest oskarżany i dlaczego jest więziony.”

„Jak wiele musimy powiedzieć, by nas słyszano w chwili, gdy milczymy.”

„Widziałem coś zupełnie wspaniałego. Nie, nie mogę ci tego powiedzieć. Nie mogę!”

„O, popularność! Mogę wam tylko powiedzieć, że nad moją willą gołębie latają na plecach, by jej nie pobrudzić.”

„Wiele myśli przemyślałem w ciszy,
Wiele pieśni o sobie złożyłem.
Na tej ziemi, co jęk zewsząd słyszy,
Jam szczęśliwy po prostu, że żyłem.”

„Czasem nie wiesz, czy byłoby lepiej wam razem,
bo z ostatnich marzeń nie wyszło za wiele,
więc czemu tym razem miałoby się udać?”

„Dziś dusza moja jest cichym grobowcem,
Wy, jak motyle w grobowcu zbłąkane,
Ranicie skrzydła o granitów ścianę.”