„Odkąd odeszła, miarą mej miłości stał się jej brak. Nocami siadywałem samotnie i paliłem papierosy zastanawiając się, jak to jest: być Sarą.”

„Moja matka nauczyła mnie aby stać prosto, siedzieć wyprostowaną i palić najwyżej sześć papierosów dziennie.”

„Dzięki za pomoc w miarę możliwości,
Kobiecie mej za dozę jej wyrozumiałości,
Za wszystkie wartości nagrane na nośnik,
co dodają mi mej życiowej mądrości.”

„Nie chciałam wiedzieć.
Żyłam w wymyślonym świecie.
Umieram z miłości.
Umieram z braku miłości.
Dogorywam.
Dzień po dniu, noc po nocy.
Każdy ranek jest zaskoczeniem.
Jeszcze nie?
Jeszcze jeden dzień?
Dzień, po którym znowu będę umierać, i noc, w której czai się śmierć?”

„Jedyną miarą miłości jest miłość bez miary.”

„Papieros, który właśnie palę, został zapakowany w świadectwo zgonu; wymieniono w nim przyczynę śmierci, widnieje na nim pieczątka i podpis lekarza. Przyznaję, że spośród wszystkich materiałów, ten jest ostatnim, który powinien był posłużyć jako opakowanie papierosów; przyznaję jednak i to, że nic już nie jest w stanie mnie zgorszyć.”

„Dlaczego miarą miłości jest jej utrata?”

„Jestem szalenie wystraszony, ręce mi drżą, palę papierosa za papierosem. Nagle stwarza się rzeczywistość, którą wymyśliłem. Wszystko dostaje ciała, głosu, ducha. Świat wymyślony między godz. 22 a 6 rano zaczyna żyć.”

„Moja codzienność wygląda tak, że wstaję rano, wypijam dwie kawy i wypalam 10 papierosów i idę do pracy. Gdzieś w południe zjadam śniadanie. Potem znowu jest 10 papierosów. Za dużo palę, to moja ogromna wada.”

„Jeszcze kilka razy paliły razem papierosy, ale już nigdy nie mówiły o rzeczach ważnych, a nieważnych jest przecież tyle, że wystarczy do mówienia przez całe życie.”