Amy Tan cytat: „Nie sposób zredukować życia do jednozdaniowych maksym.”

„Żaden rząd jeszcze nigdy dobrowolnie nie zredukował liczby swoich urzędników. Programy rządowe raz rozpoczęte nigdy nie znikają. Biuro rządowe jest w zasadzie jedynym bytem na tym świecie, który żyje niemal wiecznie!”

Ronald Reagan (1911–2004) prezydent USA

Z przemówień, Czas na wybór (27 października 1964)

„Moim zdaniem, obecny aparat urzędniczy na Białorusi można śmiało zredukować o 30, a nawet o 50 procent. Dzięki temu wygraliby wszyscy. Zmniejszenie aparatu biurokratycznego to krok do liberalizacji, o której mówi prezydent. Logika jest prosta – im mniej urzędników, tym w mniejszym stopniu mieszają się oni także w gospodarkę. Im mniej się mieszają w gospodarkę – tym więcej sprzyjających warunków dla rozwoju przedsiębiorczości i, odpowiednio, uzupełnienia budżetu. Ale wątpliwe, czy aparat biurokratyczny będzie zredukowany w najbliższym czasie. Bo żyjemy w biurokratycznym państwie.”

Stanisłau Bahdankiewicz (1937) białoruski ekonomista, wykładowca i polityk

Źródło: „Narodnaja Wola”, 6 października 2009 http://www.nv-online.info/by/11/300/982/%C2%AB%D0%91%D1%8E%D1%80%D0%B0%D0%BA%D1%80%D0%B0%D1%82%D1%8B%D1%87%D0%BD%D1%8B-%D0%B0%D0%BF%D0%B0%D1%80%D0%B0%D1%82-%D0%BC%D0%BE%D0%B6%D0%BD%D0%B0-%D1%81%D0%BC%D0%B5%D0%BB%D0%B0-%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%80%D0%B0%D1%87%D0%B0%D1%86%D1%8C-%D0%BD%D0%B0-50-%D0%BF%D1%80%D0%B0%D1%86%D1%8D%D0%BD%D1%82%D0%B0%D1%9E%C2%BB.htm

„Zjawisko koprodukcji pojawiło się w polskim życiu operowym stosunkowo niedawno. W wymiarach krajowych zaproponowałem je w latach 90. w Poznaniu i przyznaję, spotkało się to z nieufnością publiczności, drwiną nieprzyjaznej prasy i brakiem zainteresowania ewentualnych partnerów z Wrocławia, Bydgoszczy czy Łodzi. Więc zrezygnowałem. Po latach ten sposób konstruowania repertuaru przyszedł do nas z Zachodu i udaje atrakcyjność co najmniej z trzech powodów. (…) Działalność repertuarowa to priorytet pracy teatru operowego. Koprodukcje mogą być jedynie jej uzupełnieniem, a nie sprowadzeniem egzystencji teatralnej do maksymy emptio-venditio.”

Sławomir Pietras (1943)

Wejście dla artystów (rubryka felietonowa w tygodniku „Angora”)
Źródło: Koprodukcja a wybór repertuaru, „Angora” nr 10 (1290), 8 marca 2015, s. 9.

„Dlaczego zatem ludzkość nie wymarła już dawno temu podczas wielkich epidemii szaleństwa? Co jest powodem, że tylko nieznaczna liczba jednostek ginie, nie mogąc znieść ciężaru życia – nałożonego im przez zdolność poznania, która obarcza je większym ciężarem, niż są w stanie udźwignąć? Zarówno historia kultury, jak i obserwacja nas samych oraz innych dają podstawę ku wysunięciu następującej tezy: większość ludzi uczy się ratować siebie samych poprzez sztuczne zredukowanie zawartości swej świadomości.”

Peter Wessel Zapffe (1899–1990)

Ostatni Mesjasz

„Jeśli dodać do tego proporcje pomiędzy zainteresowaniem, jakie wzbudził niemiecki serial Nasze matki, nasi ojcowie a kompletnym brakiem zainteresowania dzisiejszą niemiecką polityką w Europie; proporcje pomiędzy zainteresowaniem, jakie budzi masakra na Wołyniu w czasie II wojny światowej, a brakiem zainteresowania aktualną polityką na Ukrainie, a także polityką wschodnią UE oraz jakąkolwiek niehistoryczną polską polityką wschodnią – to można śmiało powiedzieć, że żyjemy w kraju, który ma wyłącznie przeszłość, a nie ma teraźniejszości. Narracje teraźniejszości błądzą gdzieś pomiędzy „ochroniarzami Kaczyńskiego” i „cygarami PO”. A więc tak jakby ich w ogóle nie było. Nie nadają sensu niczyjemu życiu, życiu żadnej jednostki, żadnej grupy społecznej, poza częścią dziennikarzy i PR-owców, którzy z tych szczątkowych i zredukowanych „narracji teraźniejszości” żyją zawodowo.”

Cezary Michalski (1963) polski eseista i prozaik

Źródło: Niewolnicy resentymentu, krytykapolityczna. pl, 25 czerwca 2013 http://www.krytykapolityczna.pl/felietony/20130625/niewolnicy-resentymentu

„Ta reforma to antyintelektualny zwrot zgodny z logiką najbardziej prostackiej nomenklatury. Przypomina działania reżimu w byłej Jugosławii, gdy komuniści tracili już władzę. Ostatnim ich zrywem była próba kontrolowania szkolnictwa i podporządkowania go życiu społecznemu. Tak samo dzieje się dzisiaj. Uniwersytet staje się rynkiem. Słyszymy: „Nie potrzebujemy intelektualistów, którzy tworzą krytyczne sposoby widzenia świata. Potrzebujemy specjalistów, którzy rozwiążą problemy zwykłych ludzi”. Co to oznacza? Zredukowanie ludzi do roli ekspertów oznacza mierzenie się ze sformułowanymi już problemami. Prawdziwa refleksja zaś to nie rozwiązywanie cudzych problemów, ale pytanie o to, jak te problemy są formułowane.”

Slavoj Žižek (1949) słoweński socjolog, filozof, psychoanalityk i krytyk kulturalny

o systemie bolońskim wprowadzonym m. in. na polskich uczelniach.

„Przedstawiciele klasy próżniaczej – prócz zainteresowania wiedzą klasyczną – najczęściej studiują prawo i politykę, a szczególnie problemy administracji. Te tak zwane nauki są właściwie zbiorem maksym ułatwiających sprawowanie władzy przez klasę próżniaczą w oparciu o zasadę własności. Tak więc zainteresowanie tymi dyscyplinami naukowymi nie wypływa na ogół wyłącznie z pobudek intelektualnych i nie ma charakteru czysto poznawczego. Jest ono podyktowane praktycznymi potrzebami wynikłymi z racji panowania klasy próżniaczej nad resztą społeczeństwa. W swej genezie rządzenie ma charakter łupieżczy i stanowi nieodłączną część archaicznego modelu życia klasy próżniaczej. Polega na kontrolowaniu i stosowaniu przymusu wobec ludności, z pracy której klasa próżniacza czerpie środki na swe utrzymanie.”

Thorstein Veblen (1857–1929) ekonomista i socjolog amerykański

Teoria klasy próżniaczej (1899)

„Jestem życiem, które pragnie żyć, pośród życia, które pragnie żyć.”

Albert Schweitzer (1875–1965) niemiecki teolog luterański, noblista w dziedzinie pokoju

Ich bin Leben, das leben will, inmitten von Leben, das leben will. (niem.)
Źródło: Die Ehrfurcht vor dem Leben, C.H. Beck, 2008, s. 111.

„Żyjesz światu, żyjesz ludziom, żyjesz komu; to żyjesz sobie godzinę, którą oddasz bogu.”

Andrzej Maksymilian Fredro (1620–1679) polski pisarz polityczny

Źródło: Przysłowia mów potocznych, albo przestrogi obyczajowe, radne, wojenne http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/doccontent?id=92602, wyd. Karola Pollaka, Sanok 1855, s. 35.

„Niech żyje Ojczyzna! Niech żyje niepodległość! Niech żyje niepodległość! Niech żyje wolność!”

José de San Martín (1778–1850) wojskowy i polityk argentyński

w dniu proklamowania niepodległości Peru (28 lipca 1821).
Źródło: Jarosław Spyra, Ayacucho 1824, Warszawa 2011, s. 198.

„Nie sposób zredukować życia do jednozdaniowych maksym.”

Tematy

Amy Tan 19

Podobne cytaty

Pokrewne tematy