„Jeszcze w polu tyle śniegu,
jeszcze strumyk lodem ścięty,
a pierwiosnek już na brzegu
wyrósł śliczny, uśmiechnięty.”

„Umieraj w porę. Najlepiej zimą gdy śniegu gwiazdki,
Gdy przeczuwany kształt przebiśniegów, lodu kryształki
Wrzucone do szklanki, kilka oddechów i krew na bieli.”

„Nie pytay, kędy hoże dziewki
Idą stąd, y na iakie brzegi,
Iżbyś nie wspomniał tey przyśpiewki:
Ach, kędyż są drzewiejsze śniegi!”

„Gdzie strumyk płynie z wolna,
Rozsiewa zioła maj
Stokrotka rosła polna,
A nad nią szumiał gaj.”

„Jezioro zszywały igły lodu. Żurawina zmarzła na kość. Lis podszedł do zabudowań Kaleciuków i przyglądał się kurom. Przechylił łeb, jakby się dziwił ich upierzeniu i smakował to, co pod piórami. Zostawił ślad lisiego pyska na świeżym, luźnym śniegu.”

„Noc skapywała jak strumyki atramentu w jakiś szary, połyskliwy płyn.”

„Ich doskonałość niepokój wciąż budzi,
Płyną strumyki, wartko z czystej wody,
Ta egzotyka niezwykłej przyrody,
Przyciąga bardzo zwykle młodych ludzi.
Śniegi na szczytach nie giną i wiosną,
Różnych wypadków bywają przyczyną
Kiedy to schodzą z potężną lawiną.
Przyroda czasem jest bardzo zazdrosna,
Jeśli zapragniesz przeżywać przygody,
To z przewodnikiem, przyjacielu młody.”

„Między ustami a brzegiem pucharu.”

„Chwalcie łąki umajone,
Góry, doliny zielone,
Chwalcie cieniste gaiki,
Źródła i gęste strumyki.”

„A płeć miała jak śnieg białą, drżała, gdy ją częstowali pałą.”