„Dokąd będzie rosło grono uprzywilejowanych kosztem nędzy ogromnej większości? Dokąd będzie trwała niewola kobiet, którą już zniesiono w stosunku do mężczyzn?”

„I dokąd uciec w za ciasnym bucie, gdy twardy bruk,
Są gdzieś daleko przejrzyste rzeki i mamy XX wiek…”

„Droga jest zła. Nie wiadomo dokąd prowadzi… Ale na pewno gdzieś nią można zajechać, inaczej nie byłoby drogi.”

„Kobieta jest kwiatem, który tylko w cieniu mężczyzny może rosnąć i pachnieć.”

„Dokąd pójdziemy drogą pod wiatr – my z XX wieku?
Kto pomoże znaleźć gdzieś ślad
Uczuć człowieka w człowieku.”

„Na każdą kobietę przypada jeden mężczyzna, który ją znieść i wytrzymać może, a na każdego mężczyznę jedna kobieta.”

„Nie lubię początków i końców. Wolałabym wiecznie dryfować gdzieś pośrodku. Najgorsze w tym konkretnym końcu i początku jest to, że po raz pierwszy w życiu nie mam pojęcia dokąd zmierzam.”

„Dokąd zmierzamy. Myślałem, że nad tym właśnie muszę mieć kontrolę. Dokąd zmierzam, jak się tam dostanę, kto jest ze mną. A na końcu nie ma nagrody. Bo nie wiesz, o co się ścigasz. No, może w przyszłym życiu. Bo przecież jest gdzieś kierowca. Ja nie muszę prowadzić tego autobusu. Mam już dość zderzeń, poruszania się niewłaściwymi ulicami i stwierdzania, że wszystko jest w porządku. Przepłynąć rzekę i nie dać się znieść w wodospad. To, że nie jesteś odpowiedzialny, daje pewne poczucie komfortu. Nauczyło mnie tego ojcostwo, fakt, że mogę chronić dzieci, dopóki nie nauczą się podróżować własną drogą.”

„Mężczyzna potrafi znieść cokolwiek, tylko nie łzy kobiety, których był przyczyną.”

„Marksizm dał mi tak ogromne szczęście, jakiego tylko człowiek może sobie życzyć: wiedzę – dokąd należy zdążać, i spokojną pewność końcowego wyniku sprawy, której poświęciłam życie.”