„Do okna przybliżyła się
Ze smutkiem i skrywaną złością
Patrzyła jak tam szumi wiosna,
– Jak księżyc wpływa ponad dach,
– I–jezdnia srebrzy się światłością.”

„Pewnej nocy spałem, oświetlony przez księżyc w pełni. Kiedy się obudziłem, okazało się, że to twarz mojej matki, która na mnie patrzyła. Co o tym myślisz? Jak ci się zdaje, co to oznacza?”

„Coraz mniej ptasich nut
słychać wiosną,
Coraz mniej ptasich gniazd
w zagajnikach.
Gdzie był las, szumiał las –
domy rosną.
Jak ocalić piosenkę słowika?”

„Dom to nie cztery ściany
szczelny dach
i zamknięte drzwi
Dom to otwarte okna
otwarte ramiona
i otwarte nieszczelne serca
Taki dom jest stale
w budowie”

„Są takie dni w tygodniu,
gdy nic mi się nie układa
i jak na złość wypada wszystko z rąk.
Zasłaniam wtedy okna,
w najdalszym kącie siadam
i sama z sobą chcę do ładu dojść.”

„Bliżej smutku, daleki już jestem od złości,
Od nadziei, co krzepi, od żądzy, co burzy,
Współczucie Twe mi obce, Twa dobroć mnie nuży:
Dwa okruchy łaskawe ze stołu miłości.”

„Życie (…) to karnawał, chérie, coraz więcej ludzi rocznie umiera, przechodząc przez jezdnię. Takie są dane statystyczne.”

„Grupy to są ściany domu, a jedność to dach. Trzeba umocnić ściany domu, aby można było wznieść dach.”

„Miłość i godność nie mieszkają pod jednym dachem.”

„Zły baronie, dobrze tak ci!
chciałeś naszą miłość zgnieść,
nasze słodkie koci-łapci,
że tak powiem, naszą płeć.
Na złość tobie wiosną Amor,
co sekrety różne zna,
ukołysze nas tak samo
w tym najsłodszym TRULLA LA.”