„Szczęście jest nieosiągalne? Przebij cienką błonę – błonę dziewiczą, i już płoniesz w jego blasku.”

„latarnie to smukłobiodre panny uliczne
z ciężkim wodogłowiem blasku
który im wygina cienkie szyje
przyprawiają o szaleństwo skrzydlate owady
i zawracają do nieba mżawki
szczebiotliwe nasionka”

„Po raz pierwszy w moim życiu zobaczyłem horyzont jako zakrzywioną linię. Podkreślała ją cienka wstęga ciemnoniebieskiego blasku – nasza atmosfera. Było oczywiste, że trudno tu mówić o oceanie powietrza, jak słyszałem tylekroć w życiu. Byłem wprost przerażony jej wątłym wyglądem.”

„Słodka tak sztuka TWA, że minstrel nie ucierpi, śpiewając pieśni tobie,
Lecz gdy cię tak miłuje, ty boczysz się – na próżno wyśpiewuje troski sobie.

Płomień miłości takiż jest, nie dogorywa, będzie płonąć, płonąć, wiecznie płonąć.
Nie obrócisz się ku mnie, gdybym w morzu płomieni tych chciał ochłonąć.

Niestety, jakże minstrel zniesie błyskawic blask, co serce ćwiartuje.
Ni paktów, ni traktatów nie znasz – sztuka twa absolutnie panuje.

Jeżeli napotykasz góry wysokie, jak wosk je roztapiasz,
Gdy miasta staną na twej drodze, w ruiny dumę ich obracasz.

Po prawdzie nie pójdziesz na ugody z kimś, kto wyśpiewuje pieśni tobie.
Nie ma z tego zaszczytów Sajat-Nowa, że tobie o swych troskach powie.”

„Wyciągniętym ku niej
gałęziom drzew i paprociom
niby dłoniom proszalnym
zamiast wody żywej
suchy blask słońca
bo umarła ta woda
nie nagłym spazmem
lecz cienką nicią
wmilkła pod ziemię
granitową płytą przykryta
a kamienne koryto
niby pusta trumna
wyblakłe jest
jakby wstał z niego duch”

„Skromność nie jest przymiotem, ale blaskiem przymiotów.”

„Talent dodaje urodzie blasku.”

„W bezmiarze drogocennej Ziemi, w bezkresie tego Świata,
Oby to, co dobre dla wszystkich, miało nieskończoność księżycowego blasku.
Oby swą ożywczą obecnością niosło trwałe szczęście i dostatek,
Otwierając słodką łąkę kwiatów nocnych lilii pokoju i radości.”

„Piękno polega na właściwej proporcji i blasku.”

„Kocham makabrę w pełnym blasku słońca.”