„Każdy, kto zna mojego męża, wie, że on nie lubi nawet dotykać obcych ludzi, a co dopiero ich popychać.”

„Obcy […] są rodziną, którą dopiero masz poznać.”

„Ludzie sami nie wiedzą, czego chcą. Trzeba ich popychać.”

„Desperacja popycha ludzi do wielu dziwnych czynów.”

„Dwie rzeczy popychają ludzi do działania – interes i strach.”

„Ależ ja w ogóle nie czuję się aktorem! A w każdym razie nie takim, który gra po to, żeby kłaniać się, rozdawać uśmiechy i autografy… Uważam, że autografy mogę dawać dopiero, jeśli mam coś do powiedzenia. Ale gdy jestem „pusty”, to – choćbym nawet miał nazwisko „z pięcioma gwiazdkami” – mój podpis nic nie znaczy. Moim zdaniem, z każdego aktora powinno wychodzić człowieczeństwo. Sztuka wcale nie musi być filozoficzna czy ponadczasowa. To może być brudny, „węgielny” czy nawet „błotny” temat – ważne, by dotykał ludzi. By odnalazło się w nim kilku, kilkunastu czy może parę milionów widzów.”

„Każdy jest obcy, zanim stanie się bliski.”

„Mój mąż ku swojemu i mojemu zdumieniu, po wyprowadzce z Białego Domu zarobił masę pieniędzy, robiąc to, co lubi najbardziej, czyli przemawiając do ludzi.”

„Każdy lud może żyć i rozwijać się tylko dotąd, dokąd zna i miłuje swoją przeszłość, ginie, gdy traci dla niej szacunek.”

„I aż nas zmierzch ostudzi
Siedzimy tak we dwóch –
Bo on nie lubi ludzi,
A ja – nie lubię psów…”