„Do zwycięstwa aż po kres!”

„I kres ma jeszcze margines.”

„Żadnej miłości nie trzeba przeciągać poza jej kres.”

„Oto nadchodzi kres zła i zniszczenia!”

„Pytała się ludzka tęsknica
kędy jej kres?”

„Polska to obwarzanek: Kresy urodzajne, centrum – nic.”

„Kres to poetyckie, nieokreślone słowo, niech ktoś spróbuje dobrze wytłumaczyć, co to jest kres? I „Poczucie” – ogólnikowe, bezczasowe. Żyjemy w czasoprzestrzeni, więc słowa, które są bezczasowe i nieokreślone z miejsca podejrzewamy o to, że mało znaczą, nawet przy sugerowanej podwójnej głębi znaczenia. „Kres” nie zaczyna się i nie kończy. A koniec to przecież w życiu absurdalna oczywistość, niepojęty konkret. Kres ma go tylko rozmyć.”

„Śmierć moja, położy wreszcie kres oszczerczym plotkom, że naczelnicy umieją tylko innych wysyłać na śmierć, a sami w ogień nie idą. Po drugie, doda bodźca pozostałym bić się aż do zwycięstwa. Jest u nas w zwyczaju umierać z krzykiem. Krzyków w ogóle nie lubię, jeśli jednak wydać go padnie, to będzie nim jedynie: „Niech żyje Polska niepodległa!””

„Miłość nie godzi się z higieną: aseptyka kładzie jej kres.”

„Zręczność to talent, aby dojrzeć akurat kres każdej rzeczy.”