„Zwracałam się do ludzi, żeby mi napisali muzykę, ale to nie było moje. Pomyślałam sobie, że muszę to zrobić sama. Problem jest taki, że nie znam nut. Jak z tego wybrnąć? Ja nie muszę znać nut, żeby ją słyszeć i żeby ją tworzyć. Zaczęłam się umawiać z ludźmi, którzy potrafią grać na instrumentach. Oni coś grali, ja do tego śpiewam i nagle zaczęły powstawać melodie. Stałam się twórcą, co sprawia mi wielką frajdę, wielką radość.”

„Żywa muzyka ciągle jest dla mnie wielką frajdą. Niezależnie od tego, czy śpiewam tę Małgośkę po raz dwutysięczny czy dwutysięczny pierwszy, robię to z taką samą radością. Muzyki nie da się wykonywać automatycznie.”

„Ty tworzysz życie, kiedy grasz(…) Tworzysz coś z niczego. Sprawiasz, że powstaje coś dobrego. Dla mnie to rzecz błogosławiona.”

„Przestałem grać w 1998. I dobrze. I tak mi nie wychodziło. Ani nie umiem grać na gitarze, ani nie potrafię śpiewać. Wciąż jednak daje muzykom wskazówki, jak oni powinni to robić. Nienawidzą tego.”

„Mnie wielką radość sprawiają nawet gole trafione na treningach.”

„Zawsze kochałam muzykę. Zaczęłam grać na gitarze kilka lat temu. Nie jestem Jimim Hendriksem, ani nikim takim, ale to odprężające.”

„Wiedzcie, że kiedy w Moskwie grają na pianinie, musimy tańczyć podług tej melodii, bo inaczej będzie z nami źle.”

„Nie wystarczy, że zajebiście grasz na instrumencie, musisz jeszcze umieć przystosować się do warunków, jakie panują w drodze.”

„Praca z Lao Che jest dla mnie najważniejsza, gdyż to mój macierzysty skład. Rozwój zespołu sprawił, że zacząłem grać na bębnach zawodowo i dzięki Bogu nic innego nie muszę robić. Robię to co kocham, gram to co chcę grać, i życzę każdemu muzykowi takiego spełnienia.”

„Muszę przyznać, że moja inspiracja pochodziła z kościoła, ponieważ… wiecie, wychowywałam się chodząc ciągle do kościoła, gdzie słuchałam muzyki i śpiewałam moje pierwsze solówki, podczas wszystkich świątecznych koncertów. Tam był mój początek, moje korzenie. W wieku 12 lat zaczęłam pisać piosenki i uczyć się grać na gitarze.”