„Redaktor: O czym rozmawiasz ze swoją piłką?
Michał Bąkiewicz: Z pewnością ją całuję.
Redaktor: Po co??
Michał Bąkiewicz: No… chyba, żeby dobrze leciała.”

„Redaktor: Czy te dwie porażki pogorszyły jakoś morale zespołu?
Michał Winiarski: (…) morali, moralów… no to teraz już sam nie wiem, jak to się mówi.”

„Redaktor: Jak porównasz kolejkę Shinkansen do polskich pociągów?
Michał Winiarski: Nie słychać takiego charakterystycznego tudut-tudut-tudut.”

„Redaktor: Co zrobicie po wyjeździe z Katowic?
Michał Winiarski: Pojedziemy na działkę do Roberta (Prygla), tam czeka na nas świniak, którego na pewno zjemy.”

„Michał Listkiewicz na konferencji powiedział, że dla polskiej piłki kupę zrobił i kupa mu jeszcze została do zrobienia.”

„Redaktor: To jak, długo będziecie spać?
Paweł Zagumny: Pewnie nie, bo rano z pewnością znowu nas gdzieś zaciągniecie.”

„Centralne Biuro Antykorupcyjne od początku swojego istnienia było na celowniku „Gazety Wyborczej”. Ale – jak podała „Gazeta Polska Codziennie” – wściekłe ataki na CBA za prześwietlanie oświadczeń majątkowych Michała Borowskiego, byłego Naczelnego Architekta Warszawy i byłego szefa Narodowego Centrum Sportu, poza ideologiczną nienawiścią do tej instytucji miały swoje drugie dno. Nastąpiły wtedy, gdy CBA odkryło, że Borowski ma dwa mieszkania, które zataił w oświadczeniach. Oba nabył na swoje nazwisko dla redaktora naczelnego „Wyborczej” Adama Michnika. Adam Michnik i Michał Borowski to przyjaciele od wielu lat. Jak pisała „GW”, matka przyszłego naczelnego architekta Warszawy, mieszkająca w Szwecji Maria (Miriam) Borowska, pomagała KOR-owi, w którym działał Michnik. Obecnie panowie mieszkają obok siebie w centrum Warszawy, w jednej z najbardziej luksusowych części miasta (al. Przyjaciół, al. Róż). Jak powiedział nam Michał Borowski, dziesięć, dwanaście lat temu redaktor naczelny „Wyborczej” poprosił go o kupno dwóch mieszkań. Dał mu na nie pieniądze.”

„– Proszę panią…
– Proszę pani – poprawia go prowadząca program. – Minister edukacji chyba powinien wiedzieć, że się nie mówi „Proszę panią”.
– No tak, tak – przyznaje zmieszany. – To może ja lepiej będę mówić: pani redaktor.”

„Redaktor:' Jest coś, czego pan się boi?
'Mariusz Wlazły' – Pierwszego tańca na własnym weselu.
'Redaktor:' Siatkarze mają zwykle doskonałą koordynację ruchów i wyczucie rytmu, więc z tańcem chyba nie powinien pan mieć kłopotów…
'Paulina Wlazły:' Oj, w przypadku Mariusza to się, niestety, nie sprawdza.”

„Redaktor: Co pomaga, gdy pan się złości?
Mariusz Wlazły: Na przykład używam słów niecenzuralnych. Jak sobie krzyknę, od razu mi lepiej.”