„Robię filmy po to, żeby wzruszały, prowokowały – taki jest punkt wyjścia, inaczej nie ma sensu wyciągać kamery.”

„Moim ideałem jest działanie bezpośrednie. Są filmy robione od zewnątrz, gdzie reżyser i kamera dystansują się wobec tematu, prezentują go. Ja działam (…) od wewnątrz. Staram się być w środku wydarzenia, patrzeć na nie oczami bohatera. Chodzi o to, by stworzyć wrażenie, jakby kamery na planie nie było.”

„Punktem wyjścia jest słabość. Od niej wszystko się zaczyna.”

„Należę do reżyserów, którzy mają szerokie spektrum ulubionych twórców i, co ciekawsze, wielu z nich to twórcy, którzy robili filmy bardzo różne od tego, co sam robię, np. Fellini. Ale to oczywiście jest taki nieosiągalny wzór nie do podrobienia, więc może dlatego. Cenię filmy, w których wyobraźnia odciska jakieś piętno na twórczości, choć nie zawsze – czasami popadają w grafomanię. Z Fellinim jest inaczej, w tej formie jest jednocześnie coś autentycznego.”

„Robię filmy, których nikt nie obejrzy. Robiłem filmy, których nawet ja nie widziałem.”

„Pragnę robić filmy dla ludzi, nie dla krytyki. A ludzie w Polsce potrzebują w obecnym czasie dobrych emocji i rozrywki. Gdybym kręcił je dla krytyków, zrobiłbym pewnie dramat psychologiczny z brudnymi zdjęciami i ruszającą się kamerą, udającą czyjś punkt widzenia, dzięki czemu już na starcie zyskałbym punkty. Komedia jest traktowana przez dziennikarzy jako gatunek gorszy, bo komercyjny. To nieporozumienie, gdyż cały przemysł to z założenia komercja.”

„Można wyjść od jakiegoś punktu widzenia, ale nie można na nim spocząć.”

„Każda z tych opowieści ma jakiś autentyczny punkt wyjścia.”

„Chciał dla mnie dobrze. Ale wyszło inaczej. Wyszło na moje. I to jest zawsze lepiej, choćby było najgorzej.”

„Myślę, że środki nie mogą być przywiązane do człowieka. Muszą być przywiązane do filmu. Inaczej przez cały czas robi się ten sam film. A chodzi o to, żeby robić dobre filmy z różnymi ludźmi, na różne tematy.”