„I drżymy. Dygot –
Wiatru łopot,
Łoskot kanonad,
Chlupot łopat –
Wszystko w czeluściach tej ogromnej trąby,
Którą rozdyma krzyczący listopad.”

„Listopad: jesienny fryzjer drzew.”

„Listopad to dla Polski niebezpieczna pora?”

„Podszedłem do osiki: – Drżysz? Już teraz? No drżyj, drżyj.”

„Każdego dnia, kosztem siedmiu czy ośmiu łokci purpurowej tkaniny, można kreować nowych obywateli.”

„Listopad bywa teraz sztuczny
jak współczucie sąsiadki
nad krojoną cebulą
i zimny
jak kolacja”

„Stary Sandomierz z wyniosłymi szczyty
Ginie przed okiem, w cień nocy spowity,
Tylko u jego stóp rozległe błonie
Mnogością ognisk w czarnych mrokach płonie.
A po spokojnej modrej Wisły toni,
Od gorejącej ogniskami błoni
Wrzaski jak wycia cmentarnych straszydeł,
Z szumem jak łopot nietoperzych skrzydeł,
Zmieszane z koni powiązanych rżeniem,
Płyną, nadbrzeżną gąszcz przejmując drżeniem.”

„Drżyj, gdy inni są zachłanni. Bądź zachłanny, gdy inni drżą.”

„Listopad. Pierwszy śnieg.
I pierwszy szron na skroni.
Nadchodzi klęski wiek,
Czas się wieczności broni.”

„Szkielecie, ty drżysz? Drżałbyś o wiele bardziej, gdybyś wiedział, dokąd cię prowadzę.”