„Jak łatwo marzyć, kiedy się jest dzieckiem. Wtedy wszystko wydaje się możliwe. Kiedy człowiek dorasta, zaczyna sobie uświadamiać, ilu rzeczy nie wolno pragnąć, bo są niedozwolone, grzeszne, nieuczciwe.”

„Kiedy człowiek uświadamia sobie, że nie umrze z miłości (…), wtedy wie, że jest naprawdę w średnim wieku.”

„Człowiek boi się śmierci z egoizmu, bo chciałby zobaczyć, jak dorasta jego dziecko, a potem dzieci dziecka.”

„Ludzie patrzą idealistycznie na Kościół i Bogu dzięki, że tak jest, ale z tego powodu pewne rzeczy się im w głowie nie mieszczą. Konieczne jest oczyszczenie pamięci. W naszej pięknej historii były rzeczy wspaniałe – i o tym trzeba mówić. Nie wolno jednak ukrywać tego co słabe i grzeszne.”

„Kiedy człowiek jest młody, ciągle wydaje mu się, że świat zaraz się skończy. Potem człowiek starzeje się, świat jakoś daje sobie radę, trzeba zrewidować swoje poglądy na apokalipsę i własny stosunek do życia i śmierci. Człowiek uświadamia sobie, że świat rzeczywiście będzie trwał dalej, czy z nim, czy bez niego, czy bez tego, co widzi w swojej głowie. I człowiek zaczyna próbować zrozumieć to, co tam widzi.”

„Jeśli masz dosyć odwagi, żeby marzyć, wszystko jest możliwe!”

„(…) człowiek nie zawsze jest taki mądry i sprytny, za jakiego pragnie uchodzić. Czasami nie uświadamia sobie nawet, jak bezsensownie postępuje, póki sprawy nie zajdą tak daleko, że nie można już się wycofać.”

„Czy porządek rzeczy stanął na głowie, że człowiek, stworzenie żyjące i rozumne, i przez to Boże, wydaje się sobie wartościowy dopiero wtedy, gdy ma na własność bezduszne przedmioty?”

„Jak się zaczyna, nie wiedząc nic, to wszystko jest możliwe.”

„Mnie się wydaje, że człowiek rodzi się każdy możliwy. Właśnie tak muszę to powiedzieć: każdy możliwy. Wszystko z nim może być – najbardziej odmienne, najbardziej mu zaprzeczające, najdalsze.”