Jerzy Kosiński cytat: „Kładę się teraz do snu, na trochę dłużej niż zwykle. Nazwijmy to wiecznością.”

„Samoobrona powinna zmienić nazwę na „Samobójstwo.””

Ryszard Czarnecki (1963) polityk polski

„Bohater kina akcji powiedział, że choruje na depresję dwubiegunową, ale nie wiedział tego, dopóki nie próbował popełnić samobójstwa. Aktor został zdiagnozowany jako chory na szybko zmieniającą się depresję dwubiegunową, przepisano mu sól sodową kwasu walproinowego, którą nazwał „zwykłą solą.””

Jean-Claude Van Damme (1960) belgijski aktor

O Jeanie-Claudzie Van Dammie
Źródło: notatka prasowa, „woman's Day” (australijski magazyn)

„Najdroższy,
To pewne, znowu ogarnia mnie szaleństwo. Czuję, że nie możemy przejść razem przez ten straszny czas. I tym razem nie wyzdrowieję. Zaczynam słyszeć głosy, i nie mogę się skoncentrować. Więc robię to, co wydaje się najbardziej odpowiednie. Dałeś mi całą możliwą radość. Byłeś tak bardzo, jak tylko ktokolwiek mógłby. Nie wierzę, by dwoje ludzi mogłoby być bardziej szczęśliwych, dopóki nie pojawiła się ta straszna choroba. Nie mogę już dłużej walczyć, wiem że psuję twoje życie, że beze mnie mógłbyś pracować. I będziesz, wiem. Widzisz, nawet nie potrafię tego poprawnie napisać. Nie mogę czytać. Co chcę powiedzieć, to to, że zawdzięczam ci całą radość mojego życia. Byłeś niewiarygodnie cierpliwy i niezwykle dobry. Chcę powiedzieć – wszyscy to wiedzą. Jeśli ktokolwiek mógłby mnie uratować, byłbyś to ty. Wszystko mnie opuściło prócz przekonania o twojej dobroci. Nie mogę dłużej psuć twojego życia.
Nie wierzę, by dwoje ludzi mogło być bardziej szczęśliwi niż my.”

Virginia Woolf (1882–1941) angielska pisarka

Dearest,
I feel certain that I am going mad again. I feel we can’t go through another of those terrible times. And I shan’t recover this time. I begin to hear voices, and I can’t concentrate. So I am doing what seems the best thing to do. You have given me the greatest possible happiness. You have been in every way all that anyone could be. I don’t think two people could have been happier 'til this terrible disease came. I can’t fight any longer. I know that I am spoiling your life, that without me you could work. And you will I know. You see I can’t even write this properly. I can’t read. What I want to say is I owe all the happiness of my life to you. You have been entirely patient with me and incredibly good. I want to say that – everybody knows it. If anybody could have saved me it would have been you. Everything has gone from me but the certainty of your goodness. I can’t go on spoiling your life any longer.
I don’t think two people could have been happier than we have been. (ang.)
Listy
Źródło: list pożegnalny napisany przed samobójstwem do Leonarda Woolfa (28 marca 1941) http://en.wikisource.org/wiki/Virginia_Woolf_suicide_note.

„Odebrałem 15 telefonów od wszystkich możliwych, najważniejszych ludzi w tym kraju, żebym broń Boże nie zrobił żadnej krzywdy borowcom. Więc mam wykręcone ręce i zbieram w pysk za ewidentną wpadkę formacji, bo nikt się do tej pory nie zainteresował tym: jak wygląda szkolenie, jak wyglądają procedury, jak są finansowani, bo syndrom sztokholmski zapewnia wiedzę o drugiej stronie, pewną symbiozę, gdzie fakty się nie liczyły. Gdyby to było 5 miesięcy ministra spraw wewnętrznych na początku już 4 letnich rządów, to by po prostu to wyglądało trochę inaczej, ale ja nie bardzo chcę, mogę sobie pozwolić na głębokie reformy w służbie od której dyskrecji zależy parę istotnych kwestii w tym kraju na kwartał przed wyborami, bo to po prostu rodzaj samobójstwa.”

Bartłomiej Sienkiewicz (1961) polski historyk, publicysta i polityk

Źródło: nagranie rozmowy Sienkiewicza z Belką 1:31:40 – YouTube 19 czerwca 2014 https://www.youtube.com/watch?v=aAfmXciiQTw

„Przyjechali do roboty, żeby w krótkim czasie zapewnić córce studia albo „kupić sobie, ku*wa, samochód”. Naobiecywano im jak zwykle cudów, a tymczasem firma nie wypłaca im zarobków. Więc przychodzą skarżyć się do mnie, anioła prywatnego, sami nie bardzo mogą protestować, nie mówiąc ani słowa po niemiecku. Przychodzą, gdy wysiądzie im komórka albo gdy nie rozumieją wydobywającego się z niej szwargotu. Przychodzą, gdy szantażują ich kumple, zamiast solidaryzować się ze sobą nawzajem. (…) „Tak to jest w tym męskim świecie – mówię. – Wojtku, postaw im stary flachę”. Na to on: „A wie Pani co, ja to bym chyba albo księdzem został, albo do wojska poszedł, ja to bym chciał do Iraku”. Odskoczyłam jak oparzona: „A to dlaczego, na Boga?”. „Ach – tłumaczy chłopak – to adrenalina”. Przypomniał mi się inny znajomy z Polski, który na wieść o interwencji rosyjskiej w Gruzji natychmiast zawiadomił mnie mailowo o swej gotowości bojowej, nie omieszkając opieprzyć za stanowisko Niemców. Bo dla niektórych mężczyzn każda okazja jest dobra, żeby wyrwać się z nudy i frustacji życia, nie tylko wrześniowej. Istnieje dla nich tylko jedna alternatywa: depresja albo agresja. Rwą się do wojny, żeby nie popełnić samobójstwa.
Ludzie, wake me up, gdy świat się, ku*wa, zmieni.”

Brigitta Helbig-Mischewski książka Enerdowce i inne ludzie

Enerdowce i inne ludzie, czyli jak nie zostałem bohaterem

„Do istot, które kochałem bardziej niż bardzo zaliczam „Dar Przemyśla” (…) Żyję z połową duszy, ta druga połowa leży na wraku lub we wraku „Daru Przemyśla” na kubańskiej plaży, gdzie (…) został on bezmyślnie, nonszalancko, jak własność państwowa, rozbity na progu rafowym 80 metrów od suchego lądu, przy doskonałym wietrze ENE 4°B i idealnej widzialności. Wygląda to tak, przy innym spojrzeniu na sprawę, jakby ten jacht nie mógł żyć beze mnie, jakby połowa mojej duszy zadomowiona w nim zrewoltowała się, brzydziła się dotykiem steru jachtu tych rąk, które wydarły go moim. Często wydaje mi się, że ten jacht popełnił samobójstwo (…) przy wraku została połowa mojej duszy, a ta druga, zdumiona nieszczęściem tamtej, nie może się pozbierać do dzisiaj. Nikt nie postawił pomnika czy choćby kamienia przy wraku, czas zdrapał nazwę z burty, nikt tutaj nie uronił jednej łzy, bo dla wszystkich w Przemyskim OZŻ jacht był przedmiotem, a nie istotą, jak dla mnie; ten jacht rodził się na moich oczach, z moich marzeń i nadziei, i nim został zwodowany był już otoczony moim gorącym uczuciem. Niech te słowa będą hołdem dla jachtu w każdą rocznicę jego zagłady, już nieważne czy w wyniku samobójstwa, czy morderstwa. Niech te słowa zastąpią mu kamień przygrobowy z opisem jego czynów. Wspomnienie o „Darze Przemyśla” zakończę marszem żałobnym z III Symfonii „Eroica” Beethovena i westchnieniem: Okręcie mój kochany, rozumiem to, że nie mogłeś żyć beze mnie, ale nie rozumiem tego, jak ja mogę bez ciebie żyć.”

Henryk Jaskuła (1923) żeglarz polski

Pożegnanie jachtu „Dar Przemyśla” wygłoszone w polonijnym Yacht Clubie im. Josepha Korzeniowskiego w Chicago
Źródło: Przemyślanin – Przemyski Niezależny Serwis Historyczno-Informacyjny

„Kładę się teraz do snu, na trochę dłużej niż zwykle. Nazwijmy to wiecznością.”

Tematy

Jerzy Kosiński 10

Podobne cytaty

Pokrewne tematy