„Żyj według życiorysu, który chciałbyś sobie napisać.”

„Dla mnie pisanie tekstów jest bardzo ważne. Nie chcę wyjść na scenę i śpiewać teksty innych autorów. Chcę czuć, że to ja je napisałam, że to właśnie, a nie co innego, chciałam przekazać.”

„Według standardów naszej kultury jestem zupełnym zerem, tak wielkim, że magazyn „People” nie tylko o mnie nic nie napisał, ale nawet odmówił mi prenumeraty, bojąc się, że czarna dziura mojej egzystencji wessie go w mrok zapomnienia.”

„Życie każdego człowieka jest dziennikiem, w którym chciałoby się napisać jedną historię, a pisze się inną.”

„Nikt mi nie chciał uwierzyć, że napisałam kompilator i nikt nie był nim zainteresowany. Powiedziano mi, że komputery potrafią tylko liczyć.”

„Powieści zacząłem pisać wtedy, kiedy nie mogłem nic czytać. Chciałem poczytać coś dobrego, a więc usiadłem i napisałem.”

„Chciałam napisać utwór, który pokazywałby obraz kobiety silnej, niezależnej i zmysłowej. Jest mój w 100% procentach!”

„Dla mnie fakt, że „Niebo” to scenariusz Kieślowskiego nigdy nie miał najbardziej istotnego znaczenia, poza jednym: byłem pewien, iż będę miał do przeczytania coś interesującego. A tego nie da się powiedzieć o każdym scenariuszu, jaki do mnie trafia. Kiedy czytam czyjś scenariusz, chciałbym, żeby czytał się tak, jakbym to ja sam go napisał; albo – jeszcze lepiej – jak chciałbym go napisać. Aż do tej pory jeszcze nigdy mi się to nie zdarzyło.”

„Ja tego nie napisałam. Napisał to Bóg. Ja tylko pozwoliłam sobie dyktować.”

„Kiedy zaczynałam, producenci chcieli, żebym śpiewała cudze piosenki, ale ja się sprzeciwiłam, piosenka którą napisał ktoś inny, nic dla mnie nie znaczy.”