„Polsko kochana, Twój syn powrócił!”

„Niechaj Polska zna
Jakich synów ma.”

„Opuściłem rodzinę, porzuciłem dom, synów i córki. Moja dusza pozostała ze słodkimi i kochanymi dziećmi, które wychowałem na własnej piersi. Ale utratę wszystkiego osładza mi radość jednego dnia spędzonego w twoich zaułkach, o Jerozolimo!”

„Szanuj, synu i kochaj nauczyciela swego. Kochaj go, bo twój ojciec kocha go i szanuje; bo życie jego poświęcone jest dobru setek dzieci, które kiedyś zapomną o nim; kochaj go, bo on rozwija i oświeca twój rozum, bo on kształci duszę twoją. Kochaj go, bo gdy zostaniesz człowiekiem, a nas już nie będzie na świecie, ani mnie, ani jego, obraz jego często ci przed oczami stanie przy moim obrazie, a wtedy spostrzeżesz ten wyraz bólu i znużenia w jego szlachetnym obliczu, na które dziś nie zważasz, i przypomnisz je sobie tak żywo, że nawet po trzydziestu latach jeszcze zabolą. A wtedy uczujesz żal i wstyd, żeś go nie kochał, żeś się źle zachowywał względem niego. (…) Kochaj go więc tak, jakbyś brata mego kochał; kochaj go zarówno czy cię pochwali, czy zgani; czy jest sprawiedliwy, czy ci się niesprawiedliwym wydaje; kochaj go, gdy jest pobłażliwy i wesół, a więcej jeszcze, gdy go smutnym widzisz. Kochaj go zawsze mój synu! I zawsze z czcią wymawiaj to słowo: nauczyciel. Ono bowiem, po słowie: Ojciec – jest najszlachetniejszą i najmilszą nazwą, jaką człowiek człowiekowi dać może.”

„Myślę (…), że można o kimś powiedzieć „to wielki człowiek”, jeśli można powiedzieć, iż kocha go syn.”

„I wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja: Jan Paweł II papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”

„W „Zabiłem moją matkę” syn nienawidził swojej matki i ją odrzucał. W „Na zawsze Laurence” matka odrzucała dziecko. Teraz nikt nikogo nie odrzuca, matka i syn nie potrafią bez siebie funkcjonować. Mimo że społeczeństwo nie pozwala im się kochać tak, jak chcieliby się kochać.”

„Poczeka na ciebie, jeśli cię kocha. (…) Kobiety zostały stworzone po to, aby czekać. Zawsze można do nich powrócić. A jeśli obawiasz się, że zapomni o tobie, korzystaj z tych, które napotkasz w podróży. Jedyna rzecz, która nigdy nie powróci, to młodość oraz siła potrzebna, aby ruszyć w świat.”

„Jeśli kochasz swoją budę,
To pokochaj łańcuch swój!
Śmierdzi gnojem twój ogródek?
– Przecież to twój własny gnój!”

„Naucz się słuchać! Jesteś w słuchany w swoje życie wewnętrzne i zawsze masz rację. Obawiam się, synu, że twoim bogatym życiem wewnętrznym może być tylko soliter.”