„A ja na przekór kolegom wierzę w twój głos. W twój głos rozsądku. Rzuć tę robotę. Dziękujemy ci bardzo.”

„Już czas by świt rozjaśnił drogę, by wskazał ci
Ten głos jak sztorm, który ponagla, abyś zrobił coś
Gdzie jest twój miecz, na którym schła wroga krew? (…)
To błąd, gdy ktoś na twojej ziemi roznosi smród
Tam gdzie ma dom może to robić, ale nie tu.”

„Dlaczego nie zadzwoniłaś?
– Nie mogłabym.
– Ale dlaczego?
– Na sam dźwięk twojego głosu zmieniłabym zdanie.”

„Nie chcesz już słuchać głosu sumienia? Bacz, by nie stało się nieme w duszach twoich dzieci.”

„Nie kocham Cię. Nigdy Cię nie kochałam i nigdy nie byłam dla ciebie dobra. Nigdy nie usiłowałam sprawić ci radości, a jednak jesteś mi równie bliski jak moje własne serce. Przywykłam do twoich słów, do tonu twojego głosu. Do myśli, które były zawsze moimi. Przywykłam do ciebie.”

„Głos twój? Wodotrysk orzeźwiający,
dzwonki i dzwony;
to woda mówi; to śmieszny koncert
ptaków zielonych”

„Serce nigdy nie słucha głosu rozsądku!”

„Przyjaciel to człowiek, do którego dzwonię po wielu miesiącach milczenia, a nie pyta: dlaczego się nie odzywałaś, tylko mówi: cieszę się, że właśnie dziś słyszę Twój głos.”

„Jak jest taki duszny pokój i otwiera się okno na oścież i wlewa się takie świeże powietrze! Twój głos mi to przypomina, jesteś świetna!”

„A jeśli pomylę twój głos z jakimś innym? Jeśli będę popełniał błędy? (…)
– Oczywiście, że będziesz popełniał błędy. Wszyscy je popełniają, ale w miarę jak nasza relacja będzie się umacniać, nauczysz się lepiej rozpoznawać mój głos. (…) błędy to część życia, a Tata wykorzystuje je do swoich celów.”