„Może to trochę wstyd, ale nie wiedziałam, kto to jest. Trochę się pocieszyłam, bo trener Niemczyk chyba też nie za bardzo wiedział, z kim ma do czynienia. Byliśmy na pierwszym spotkaniu, a on do mnie mówi: „a ty dziewczynko, jak masz na imię?””

„Bogactwo dzieli ludzi, a bieda zbliża ich do siebie. Ty masz cukier, a ja nie; pożyczam trochę od ciebie. Następnego miesiąca możesz nie mieć mąki, więc pożyczę ci trochę mojej.”

„Czyż nie byłoby wspaniale, gdybyśmy byli bardziej łagodni wobec siebie, trochę bardziej kochający, mieli trochę więcej empatii, a może polubilibyśmy się trochę bardziej?”

„Nie dopuść nigdy, aby ludzie po spotkaniu z tobą nie odchodzili trochę szczęśliwsi.”

„Dodaj trochę jadu do połowicznej prawdy, a będziesz miała prawdę absolutną.”

„Czy ludzie naprawdę chcą wiedzieć, jak się czujesz, kiedy mówią: „Jak się masz?” A może tylko próbują być uprzejmi?”

„Miło wiedzieć, że tam byłeś
Dzięki za granie jakby cię to obchodziło
I czynienie, że czułam się jak tak jedna jedyna
Miło wiedzieć, że mieliśmy to wszystko
Dzięki, że patrzyłeś jak upadam
I poinformowanie mnie, że z nami koniec.”

„Nie wstyd nie wiedzieć, lecz wstyd nie pragnąć swojej wiedzy uzupełnić.”

„Jestem ze Śląska, czyli Znikąd. Bo kim są Ślązacy? Trochę mówią po polsku, trochę po niemiecku. Odporni na mity niepodległościowe. Naród niewolników, naród pracy.”

„Już po pierwszym transporcie! Pomyśl, ja – od Bożego Narodzenia przewinęło się przez moje ręce chyba z milion ludzi. Najgorsze są transporty spod Paryża: zawsze człowiek spotyka znajomych.
– I co im mówisz?
– Że się idą kąpać, a potem spotkamy się w obozie. A ty byś co powiedział?”