„Graliśmy w nieczynnych magazynach, starym kościele, gdzie widownią byli bezdomni, na dworcu PKP, w gospodarstwie, w którym obok sceny stała przywiązana krowa. Okazuje się, że tak naprawdę, czy to widzów gdzieś w dalekiej Bolonii, czy na polskiej wsi – nie różni w sumie czynnik człowieczy, ale tylko możliwości.”

„Jestem żywa sceną, po której przechodzą różni aktorzy, grający w różnych sztukach.”

„Do kościoła przychodzą bardzo różni ludzie, rzemieślnik, robotnik, profesor, artysta. Na koncercie w filharmonii siedzą ci, którzy się dobrali, którzy kochają muzykę. W kościele obok rzeźnika stoi docent. Jak do nich wszystkich przemówić? To nie jest proste, naprawdę.”

„Nieodłącznym elementem teatru jest publiczność, pełni bardzo ważną rolę w spektaklu. Bez niej nie ma teatru. Teatr tworzy się dopiero w relacji sceny z widownią, w przytomności widza.”

„Jak w szkole, tak i teraz walczę z poglądem, że aktor musi się podobać na scenie. A ja nie chcę się widzom podobać. Scena to nie wazelina. Nie chodzę też na bankiety, żeby załatwiać sobie role teatralne czy filmowe. To po co to gram? Bo wydaje mi się, że kiedyś naprawdę będę miał coś do powiedzenia!”

„Panowałem nad widownią tak, jakbym grał na organach.”

„Teraz wszyscy jesteście w brzuchu krowy, w którym każda rzecz pojawia się i znika. Jesteście wszyscy przywiązani do nazwy i formy. Na zewnątrz krowy nie ma cierpienia, nic się nie pojawia i nie znika. Jak możecie się wydostać?”

„Scena black metalowa jest tak denna i pozerska, że w sumie jej nie ma.”

„Czuję się dosłownie jak jeden z Beatlesów, wychodzę na scenę, a widownia szaleje.”

„Kupiłem dom na wsi, żeby moje dzieci, które mieszkały w XV dzielnicy Paryża, mogły zobaczyć krowy zamiast Arabów.”