„Czytać słowa zapisane w kolorach,
układać wróżby niby wiersze,
zostawić je gdzieś za sobą i skręcić
w kolejną, czarną przecznicę.”

„Gdy się recytuje wiersze, zdarza się, że forma zabija treść. Poeci swoje wiersze czytają prosto, konkretnie i poezja czytana w ten sposób brzmi najlepiej. Wisława Szymborska powiedziała mi, że trzeba czytać tak, jakby się głośno myślało. Wtedy słowo nie traci swojej mocy i sensu. Ale są aktorzy, szczególnie aktorki, które same są czystą poezją. Czytają wiersze niezwykle pięknie, delikatnie.”

„Między wierszami, mówił profesor Muller; musisz czytać między wierszami. Nie chodzi o wydrukowany tekst, który biegnie od lewej do prawej, podając czarno na białym swoją opowieść, tylko o to, co jest pomiędzy, biało na czarnym; musisz czytać spacje i pozwolić, by umysł, czasem tak oporny, zapełnił je słowami, znaczeniami i uczuciami. I właśnie w tej chwili między linijkami tekstu zaczęły się pojawiać inne słowa – słowa, które nie zatrzymywały się na papierze, lecz skądkolwiek przybywały, przenikały wprost do jego skołowanej głowy, jak gdyby książka opowiadała mu zupełnie inną historię.”

„To naprawdę czytają moje wiersze?”

„Nie czytaj na głos między wierszami!”

„Codziennie wybieram do czytania jeden wiersz.”

„Bóg czyta wiersze na śmierć zapomniane.”

„Niech ci, którzy czytają ten wiersz, rozważą jego treść,
Niech pospólstwo i niewykształceni zostawią go w spokoju,
Wszyscy oni – głupi astrologowie i barbarzyńcy – niech trzymają się z daleka,
Ten, który czyni inne rzeczy, niech będzie kapłanem rytu.”

„Czytam, więc jestem człowiekiem. Bo nawet jeżeli gdzieś nie możesz być, to czytając, tam jesteś.”

„tak naprawdę nigdy nic się nie zaczyna
tu tylko kończy się kolejny wiersz”