„Bóg stoi w sprzeczności ze samym sobą.”

„Żyć tak, aby dla samego siebie stać się uroczą niespodzianką.”

„Kto znalazł Boga, znalazł także samego siebie.”

„Ten, kto zna samego siebie, zna Boga.”

„Bóg jest bliżej nas, niż my siebie samych.”

„To nie ja kocham w sobie Boga, lecz Bóg we mnie (…) miłuje siebie samego wieczyście i nieskończenie.”

„Każdego stać co najmniej na tyle współczucia, żeby pożałować samego siebie.”

„Czy można uczciwie mówić o czymkolwiek oprócz Boga lub samego siebie?”

„Luter usprzecznił byt. Dla Lutra wszystko, co istnieje, z Bogiem Objawienia chrześcijańskiego na czele, jest sprzecznością, czyli w samym Bogu istnieje cała rzeczywistość. To jest taka próba teologicznego panteizmu. (…) W dotychczasowej filozofii przed Marcinem Lutrem każdy człowiek, każda osoba ludzka była podmiotem substancjalnym, przynajmniej w tej wielkiej myśli greckiej metafizyki, później też scholastyki, chrześcijańskiej myśli szeroko pojętej. Luter dokonał redukcji rozumienia substancji i ją tylko ograniczył do pojęcia Boga. Tylko Bóg jest substancją. To oznacza, że taki upadły anioł światłości, tj. nic innego jak wcielenie samego Boga. I dlatego Luter stawia tezę, w Komentarzu do Psalmów, w 1530 roku: „Zanim Bóg stał się Bogiem, musiał najpierw stać się diabłem.””

„Przed człowiekiem stoją tylko dwie możliwości: albo wyrazi samego siebie i umrze, albo pozostanie nieśmiertelnym, ale niemym.”