„Bez upokorzenia nie ma zjednoczenia. Póki człowiek myśli, że jest coś, nie może płonąć miłością przemieniającą, nie może być ubóstwiony, zjednoczony z Tym, który jeden „Jest”, a poza Nim wszystko, co jest, nie jest ze siebie. I ze współmieszkańcami tak w cichości się zachować, jakby mnie nie było.”

„Człowiek śmieje się z miłości tak długo, póki ta go nie dosięgnie.”

„Kochając, nie myśli się, by coś zachować dla siebie.”

„Wszystko na świecie domaga się działania człowieka, człowiek działający jest upokorzony przez rzeczy i czas, ale nie zawsze chce myśleć o tym.”

„Szczęśliwi bywają pyszni, a biedni dążą do jeszcze większego upokorzenia siebie samych.”

„Zapałka raz się zapala,
Tylko jeden raz,
W całym życiu raz taka gala,
A potem żal.
Odpukaj w niemalowane, póki trochę szans,
Póki płomień żyje w nas.”

„Miłości innych pragnie się po to, by mieć jeszcze jeden powód do kochania siebie.”

„Przecież myślenie to tak, jakby się mówiło do siebie, w środku.”

„Dziennikarka: Czy Samoobrona i LPR przełkną upokorzenie?
S. Niesiołowski: Oni to zapamiętają i ten jeden pękaty, a drugi wysoki kiedyś się odwiną.”

„Człowiek nad niczym nie ma władzy, póki boi się śmierci. A kto się jej nie boi, do tego należy wszystko.”