„Smród i zgnilizna czaiły się wokół głazów leżących na zakrwawionym górskim zboczu. Wzdęte ciała parowały w zimnym, porannym powietrzu; resztki ciepła rozpływały się w nicości, a resztki życia rozwiewały w niekończącym się lamencie obojętnego wiatru.”

„Popiół to resztki po obiedzie ognia.”

„Francuz ratuje resztki twarzy.”

„Mało, co koi nerwy i tak dobrze klei resztki,
uspokaja dłonie, by znów płynęły dokładniej,
stoję w kolejce po ostatnią z nowej kreski,
białej, jak linia wokół mnie w miejscu, gdzie upadłem.”

„Złam to serce na pół
Przeżuwaj i spluń
Niech resztki spłucze deszcz”

„Panu Stefanowi jest niedobrze, prosi o resztki fasolki po bretoński. To mu uspokoi żołądek.”

„Kiedykolwiek chrześcijanin zetknie się [z] wyrzeczeniem, z bólem, z cierpieniem, nie powinien nigdy zapominać, że są one drogą do szczęścia i chwały i że, porównane z niemi, są jak ta mgła poranna, która powoli ustępuje przed promieniami słońca, aż wreszcie się w nich rozpływa i śladu w powietrzu nie zostawia.”

„Pan pułkownik postradał resztki rozumu. Niestety, z niekorzyścią dla nas. Teraz musimy już znosić jego nową znajomość.”

„I taką wodą być, co otuli ciebie całą,
ogrzeje ciało, zmyje resztki parszywego dnia.”

„Oszczędność, bracie, oszczędność, przygrzane resztki przysmaków z pogrzebowej stypy można wszak podać na ucztę weselną.”