„To mój mistrz, od którego, jak często przyznaję, jestem uzależniony niemal jak od kofeiny. Nauczył mnie moich emocji, moich myśli, także moich zwątpień. To jedyny człowiek, który potrafi mnie okiełznać na scenie. Ufam mu bezgranicznie.”

„To tak, jakbym nie mogła oddychać
Jakbym nie mogła dostrzec nic
Poza tobą
Jestem od ciebie uzależniona
To tak, jakbym nie mogła myśleć
Nie myśląc o tobie
W mojej głowie
W moich snach
Istniejesz tylko ty
To tak jakbym nie była sobą…”

„Jestem uzależniony od perfekcji. Problem z moim życiem polega na tym, że zawsze byłem uzależniony także od chaosu. Idealnego chaosu.”

„Jestem wzruszony. Nic bowiem nie może lepiej streścić moich emocji w trakcie oglądania przygotowań do wystawy poświęconej profesorowi Mięsowiczowi, temu z moich mistrzów, który ukazał mi cudowny świat żywej fizyki. Patrząc na jego korespondencję, notatki, zdjęcia, widzi się obraz wielkiego uczonego, który był jednocześnie bezpośrednim, ujmującym człowiekiem.”

„Jestem człowiekiem zrażonym – powiedział kłamca. – Zraziłem się do samego siebie, do mojej rodziny, do bliźnich, ojczyzny, do mojego świata, do mojej epoki i kultury.”

„Jestem bardzo emocjonalną osobą, a mój talent przelewa emocje na papier. To jest coś, co po prostu potrafię. Ludzie mogą nie wierzyć, że ja byłam autorką tekstów, ale tak jest naprawdę.”

„Tata był kochającym człowiekiem, ale kiedy stał się sławny, przestał ufać większości ludzi spoza rodziny. Chyba dlatego lubił mieć mnie przy sobie – ufał mi, ufał mojej miłości.”

„Myślenie nie wyklucza emocji. Wręcz przeciwnie. Ja myślę o emocjach. Chcę zrozumieć ich pochodzenie. Stąd tyle chemii i molekuł w moich tekstach.”

„Jestem bardzo ambitny i skrupulatny – by nauczyć się robić sushi, zapisałem się na kurs. Ale krytycznie przyznaję, że wciąż nie jestem mistrzem.”

„Tu zaszła zmiana w scenie mojego widzenia.”