„Czy to była miłość? Nie wiedziałam. Możliwe. Bo czymś to przecież było. Bardzo często strasznie mnie wkurzał, ale zdążyłam się już nauczyć, że wkurzenie bywa jednym z objawów miłości.”

„Ja już ci wybaczyłam – powiedziała. – Jak to możliwe? Przecież na to nie zasługuję. – Na tym właśnie polega miłość.”

„Romeo nosił już w sobie miłość. Kochał przecież wcześniej Rozalinę, zmienił tylko obiekt miłości.”

„Jeśli udaje się powiązać harmonijnie miłość macierzyńską albo bratersko-siostrzaną z miłością erotyczną, to osiąga się nową, wyższą jakość miłości i związku. Być może piękna miłość brata i siostry jest czymś wyższym niż najwznioślejszy romans niespokrewnionych ze sobą ludzi?”

„Ludziom, którzy szukają nie pieniędzy, lecz miłości, miłość nie bywa dana, a ludzie, którzy uganiają się za pieniędzmi, nie dostaną pieniędzy, za to nie braknie im takich, którzy ich pokochają.”

„Nieprawdą jest mniemanie, że najtrwalszą postacią miłości jest miłość idealna. Prawdziwym pętem żelaznym, skuwającym mężczyznę i kobietę na zawsze, bywają tylko zmysły.”

„Miłość jest czymś boskim.”

„Lepiej by było im (zakonnicom) wcale nie istnieć, jak żyć bez miłości Boga. Przecież miłość „to dusza i życie ducha naszego w zakonie.””

„Ale zastanawiam się, dlaczego ja się tak włóczyłam. Zamiast świętować miłość, zamiast chuchać na to, to ja się tak strasznie kręciłam, ponieważ myślałam, że ja po prostu zdążę, że ja będę zawsze młoda, zawsze Marek będzie młody, że świat na nas poczeka. A nic nie poczekało i świat pędził w zawrotnym tempie.”

„Nauczyć kochać, nauczyć rozpoznawać miłość, nauczyć być szczęśliwym, to znaczy, nauczyć szanować samego siebie, nauczyć godności ludzkiej.”