„Mam to do siebie, że dociskam sprawę do końca. Po próbach, już w nocy, wymyślam sceny na następny dzień. I tak przez dwa miesiące. Niekończący się dopływ adrenaliny. Po zakończonej produkcji, niezależnie od tego jak udanej, pojawia się dziwny smutek. Czuję się zbędny, każdy wie, co ma robić, a mnie już nikt nie potrzebuje. Więc najbardziej przyjemny jest sam moment powstawania. Tę sytuację można porównać do dziecka, które idzie w świat i na zawsze opuszcza rodzica. – To dziecko jest zwierciadłem dla rodzica: projekcją jego lęków i pragnień. – Sztuka ma sens tylko wtedy, kiedy uwzględnia wymiar intymny. Nie chodzi o eksploatowanie własnego ego, tylko o punkt odniesienia – dla mnie wyznacznik arcydzieła.”

Tematy

udać , dzieci , świat , smutek , sztuka , rodzic , czytanie , dwa , dziecko , scena , sytuacja , sprawa , dzień , punkt , sens , pragnienie , odniesienie , wymiar , robić , niezależny , dziwne , nikt , następny , lęk , chodzić , moment , powstawanie , produkcja , opuszczanie , arcydzieło , na zawsze