„– Teraz dobrze – rzekł wyraźnie zadowolony. – Co by tu jeszcze, hmmm? Może byście zaśpiewali „Jeruzalem, och niewierne Jeruzalem”? Bardzo lubię tę pieśń.
– Nie będę śpiewał – syknął mi Neuschalk niemal w samo ucho.
– Mogę i zaśpiewać i zatańczyć, abyście mnie tylko wpuścili – powiedziałem zrezygnowanym tonem, znowu zadzierając głowę.”

„Przyjdzie jednak dzień, gdy będę mógł zaśpiewać pieśń miłości i wesela. Usuną się wszystkie zapory. A ja zdobędę nieskończoność.”

„Zaśpiewałem kilka swingowych numerów i dziewczyny oszalały. Powiedziałem: „Świetnie, to będę robił.””

„Nie mogę wprawdzie powiedzieć, czy będzie lepiej, gdy będzie inaczej, ale tyle rzec mogę, że musi być inaczej, jeśli ma być dobrze.”

„Nie znoszę swojego głosu, w ogóle nie mogę słuchać, jak śpiewam! Bycie wokalistą to nic przyjemnego, ale ktoś to musi robić. Lubię interpretować piosenki, to właśnie przede wszystkim bawi mnie gdy wykonuję je na żywo. Lubię też pisać. Myślę że dałbym sobie uciąć prawą rękę… albo nie, dałbym uciąć czyjąś prawą rękę, że nie ma nikogo, kto umiałby dobrze zaśpiewać wszystkie moje kompozycje… To byłoby cudowne – napisać coś i zaraz mieć to wykonane tak, jak trzeba.”

„To wcale nie jest partia dla wielkiego mezzosopranu. Nawet aria „z kartami” powinna być zaśpiewana bardzo cicho, bo Carmen śpiewa tylko dla siebie.”

„Rob [Marshall] po prostu potrafi oczarować każdego, a dyskusja z nim jest z góry skazana na porażkę. Nie wiem, jak on to robi! Powiedziałem mu, że nie umiem śpiewać. Stwierdził: „Umiesz”. (…) Ktoś zagrał na pianinie, a ja zaśpiewałem, chcąc przekonać Roba, że mi to nie wychodzi. Na co on powiedział: „Widzisz, dasz radę”. Bo był pewien, że po ośmiu tygodniach prób każdy zaśpiewa tak jak trzeba. No i zaufałem mu.”

„Śpiewać dla was, rzecz nie lada.
Kto jedwabne słówka składa,
Kto nie dzieli z wami doli,
Nie zaśpiewa sercu k'woli.”

„Gdy zaczynam pracować przy filmie, gdzie są do zaśpiewania piosenki, naprawdę bardzo się z tego cieszę. Lubię śpiewać, dlatego z ogromna starannością uczę się materiałów muzycznych. Zależy mi wtedy bardzo, aby piosenki w moim wykonaniu miały swój niepowtarzalny charakter.”

„Zaczęło się od jakiejś myśli o zdejmowaniu złotka z czekoladki. Pamiętam, jak jeszcze kończyłam pisać słowa do tej piosenki gdzieś w garderobie. Potem zapytałam Grzegorza Turnaua, czy nie zaśpiewałby Bombonierki ze mną w duecie. Posłuchał szkicowej wersji i powiedział, że jeśli chodzi o te cukiereczki, to on bardzo chętnie. No i zaśpiewaliśmy.”