„I wiem, że miłość to tylko krzyk w otchłani, a zapomnienie jest nieuniknione, ale ja naprawdę cię kocham.”

„A tak. Bo ja też cię kocham, głupku. A co to by była za miłość, gdyby kochającego nie było stać na trochę poświęcenia.”

„Miłość umiera na przesyt, a grzebie ją zapomnienie.”

„Zapewniam cię, księżniczko, że gdybyś zobaczyła mnie naprawdę, uciekłabyś z krzykiem.
– Tylko wtedy, gdybym wiedziała, że za mną pobiegniesz.”

„Czyżby naprawdę miłość niemożliwa była bez kochania?”

„Miłość jest gorącym zapomnieniem o wszystkim.”

„Kocham cię. Będę cię kochał do dnia w którym umrę. A jeśli jest po tym jakieś życie, to wtedy też będę cię kochał.”

„Naprawdę powinieneś kochać kobietę, która zobaczyła cię nago i nie padła trupem.”

„Miłość mieści w sobie momenty naprawdę zachwycające: przerwy w kochaniu.”

„– Kocham go – mówi dobitnie, chociaż naprawdę powiedziała „jestem”. Miłość, kocham są pseudonimami bycia. Bez miłości nie wiem, kim jestem, jak się nazywam. Znam ten typ kobiet: ładne, wykształcone, niczego im nie brakuje, oprócz czipa uruchamiającego mechanizm porzuconej lalki. Tym czipem jest „miłość.””